Geslachtskeuze

Met sekseverschillen en rolpatronen heb ik jullie nooit onnodig lastiggevallen, beste Raarlemmers, maar nu houd ik het niet langer. Een prangende vraag diende zich aan toen ik gisteren in de NRC las over het kleinste visje ter land, ter lucht en in de zee, het minihengelvismannetje.

De Verzamelde Kritische Raarlemmers: “We waren even bang dat je de paedocypris progenetica bedoelde, met zijn 7,9 millimeter!”

Nee, ik weet het, dat is nu achterhaald. Dat is een kanjer vergeleken bij het MHV-mannetje: 6,2 millimeter schoon aan de haak, is ie. En zolang hij niet aan de haak zit, heeft hij een luizenleventje. Het is een seksuele parasiet – een uitvreter, die in ruil voor een beetje zilt zaad gratis vervoer heeft op de rug van een MHV-vrouwtje. Of misschien moet ik VROUW zeggen, want ze meet 46 millimeter. Ter vergelijking: je wordt ‘s ochtends wakker en je meissie is ineens 10 meter lang – dat staat toch een beetje raar op de dansvloer.

Het mannetje betrekt zijn voedsel uit het bloed van het vrouwtje, en hoeft eigenlijk alleen zijn mannetje te staan bij de voortplanting. En omdat ‘size’ kennelijk toch een beetje ‘matters’, bestaat hij voor het grootste deel uit testes.

Maar nu met de billen bloot, beste Raarlemmers (M/V). Als jullie NU (ja, NU!) moesten kiezen en je eigen minihengelvisgeslacht moesten bepalen, wat zouden jullie worden? Een struise, zelfstandige vrouw (vrij om te zwemmen waar ze wil), of een lui, geheel verzorgd appendixje dat op commando zijn huwelijkse plichten moet vervullen bij een monsterlijk groot wijf dat je met haar nek aankijkt en je met gemak kan verpletteren tegen de eerste passerende rotswand?

(Vandaag – wat een grijze, futloze dag! – was ik zelfs het liefst zo’n miezerig MHV-mannetje geweest, maar morgen wil ik weer groot en sterk zijn, en desnoods vrouw.)