Stug en onmededeelzaam wil ik leven, en onderstaande conclusies over de Homo Nokians zijn dan ook vooral gebaseerd op mijn observaties van de praatgrage medemens in het openbaar vervoer.
Als TV chewing gum for the eyes is, lijkt een gesprek voeren bij veel compulsieve babbelaars verworden tot wederzijdse massage voor de trommelvliezen. Quasi-communicatie. Neem nou de verschuiving in het gebruik van het woord ‘OK’.
Waar ‘OK’ vroeger instemming of permissie inhield, drukt het nu niet veel anders meer uit dan ‘je geluidspakketje is veilig aangekomen’. Dat levert dialoogjes op als:
‘Mijn moeder is gisteren voor de derde keer aan haar slokdarm geopereerd.’
‘O-kéééhéjj….’
‘Als we de doktoren moeten geloven, is het een aflopende zaak.’
‘O-kéééjj…’
Het nieuwe ‘OK’ wordt uitgesproken met een lijzige, stijgende intonatie, waarbij vergeleken het oude ‘OK’ militair kortaf klinkt. Er volgt geen poging tot inleving.
De Verzamelde Kritische Raarlemmers: “Krijg een leven, loser! Vandaag weer niks meegemaakt in dat comateuze Haarlem, zeker? Dit soort cultuurpessimistische crap is DE manier om jonge lezers van je te vervreemden! Waar blijft dat RaDaRap van je? Een testimonium paupertatis, anders kunnen we dit stukje niet noemen.
“O-kéééhéjj…”
Dat wilde ik net zeggen.
Geen ja en geen nee
——————————————————————————–
Zoals zo treffend beschreven op http://raarlemsdagklad.web-log.nl ligt het woordje ‘okee’ vandaag de dag in vele monden bestorven. Heb ik mij er lang tegen verzet, inmiddels floept er ook bij mij wel eens eentje uit. Ik probeer het dan snel in te slikken, maar soms is het te laat.
Wat dezelfde draconische vormen aanneemt, is de verschuiving van de betekenis van het woord ‘absoluut’. Want niemand zegt meer gewoon ‘ja’.
‘Heb je met plezier aan de film gewerkt?’
‘Absoluut!’
‘Heb je al ideeën voor een nieuw boek?’
‘Absoluut’
‘Heb je er zin in?’
‘Ab-so-luut!!!’
‘Is blauw je lievelingskleur?’
‘Absolxc3xbaxc3xbat!’
‘Lust je spruitjes?’
‘Absoluut!!!!!!’
Dialogen van nu zouden goed scoren bij het radiospelletje ‘Geen ja en geen nee’ dat velen in de jaren zeventig (of tachtig?) aan de radio gekluisterd hield. Frans Halsema maakte er een parodie op. Die ging ongeveer zo:
‘Heeft u kinderen?’
‘Né…’ Pxc3xa8xc3xa8xc3xa8xc3xa8xc3xa8p! ‘Waarom drukt u nou?’
‘Omdat u nee zegt.’
‘Dat is niet zo, ik wilde zeggen: négen.’
‘Neemt u mij niet kwalijk. Dan gaan we gewoon verder. Hoe heten uw kinderen?’
‘Ja…’ Pxc3xa8xc3xa8xc3xa8xc3xa8xc3xa8p!!! ‘Wat is er waarom drukt u nu weer?’
‘Omdat u ja zei.’
‘Helemaal niet. Ik wilde zeggen: Jaapje, Jantje……………….’ enz.
Wie ook een eigen beamingsstrategie had, was Ed van der Elsken, begenadigd filmer/fotograaf. Hij zei op alles: ‘Aja’. Geen idee hoe hij daarop kwam.
‘Gaan we beter op ons taalgebruik letten?’
‘Absoluut!’
‘Mooi, dan laat ik het hierbij.’
‘Okéééj!’
——————————————————————————–
Geplaatst door Willemien Spook :: 13:12 :: Nog geen reacties :: Reageer