Radafette vijf

Door Willem Adelaar

Vaak vind ik in de krant een artikel dat mij op delachspieren werkt, omdat het mij lukt om in het tragische het komische te zien.Bij voorbeeld. De bewapeningswedloop tussen de Verenigde Staten en devoormalige Sovjet-Unie was door onderlinge afspraken aan zijn einde gekomen.Gezamenlijk hadden beide landen het besluit genomen om hun wapenarsenaal teverminderen. Het was in die tijd dat er in de Sovjet-Unie eenraketinstallatie in brand vloog. Mijn eerste reactie na het lezen van ditbericht was: “Nu, die is geheel uit zichzelf spontaan met de ontmantelingbegonnen”

De actualiteit reikt me op dit moment echter geen komischonderwerp aan. Daarom beperk ik me tot het schrijven over een bezoek aan deAldi. Ik weet niet of lezers van deze web-log ooit een bezoek hebben gebrachtaan dit ware lustoord van de doorgewinterde winkelaar, maar gezien definanciële noodtoestand waarin ik verkeer, ben ik genoodzaakt om een keer in deweek de toch al welgevulde beurs van de heer Albrecht door mijn boodschappenaldaar te spekken.

Staande bij de kassa, valt elke keer mijn blik op de breeduitgemeten geloofsbrief van de Aldi-directie. 1 Wij beloven, dat…. 2 Wij zijner trots op, dat…….. enz.

We lezen over alle goede bedoelingen van de directie en alhun loyaliteit ten opzichte van de klant. Wat we niet lezen, dat mogen wij erals winkelaars zelf bij schrijven.

1 Wij schamen ons over de lange rijen bij dekassa.

2 We vragen onze excuses voor de veel te smalle gangen.

3 Het spijt ons, dat wij ons personeel omwille van de lageprijzen zo moeten afknijpen

Natuurlijk valt er ook af en toe wat te lachen. Bij de kassaontspon zich, naar aanleiding van de aanschaf van een pak koekjes van hetwelbekende merk X, een gesprek over irritante reclames. Jullie begrijpennatuurlijk op welk reclamespotje ik doel. In de hoofdrol van het reclamespotjebevinden zich een man en een vrouw. De man ontplooit in dit korte filmpjeactiviteiten als biljarter, benzinetanker, klusser en wc-ganger. De vrouw in defilm, ongetwijfeld zijn echtgenote, dient de man onder werkelijk elkeomstandigheid een koekje aan te bieden en met een haast onverwoestbarevriendelijkheid te vragen: “Koekkie erbij?” De man met een welhaast aan hetongelooflijke grenzende eetlust antwoordt steeds even vriendelijk en onverstoord:”Ja graag”

“Zelfs op de wckrijgt hij een koekkie aangeboden” hoorde ik een van de klanten zeggen. “Bah,wat onsmakelijk”

De lezer begrijpt, dat ik natuurlijk in de gehele discussieomtrent het koekje ook een duit in het zakje moest doen. Bij het afrekenenkreeg ik van de caissixc3xa8re een bonnetje aangereikt na te hebben betaald. Totieders vermaak, kwamen uit mijn mond de woorden: “Bonnetje erbij?”

Willem Adelaar is dichter / schrijver en weblogger