Radafette zeven

Op een grauwe dag, gevangen tussen de herfst en de winter, begaf ik mij met een vriend, behond en wel naar de eens zo maagdelijke stranden van Parnassia.

Een gure striemende wind plaagde ons gezichtsvermogen, hetgeen ons echter niet verhinderde een heuse surfplank waar te nemen op de lijn die de vloed een uur eerder pleegde te markeren. Na wat zinloos gebabbel met andere strandgangers en een verwarde kreet richting een surfende stip aan de einder, met plank onder de armen naar het reeds lang verdiende glas spiritualiën aan de open haard. Plank met honden buiten geparkeerd.

Na ons uitbundig te hebben gelaafd, de terugtocht naarAmsterdam aanvaard. Plank door achterruit naar binnen geschoven en de aloude Mercedes huiswaarts gestuurd. Terwijl de nacht aanvang maakte haar mantel over ons heen te draperen, werden wij ter hoogte van Haarlem klemgereden door enkele politiewagens.

Gesommeerd te volgen belandden we vervolgens op het idyllische bureau in Bloemendaal.

Overgeleverd aan een aantal schrandere speurders werden wij opgesplitst in diverse cellen. Uiteraard niet bij elkaar, opdat onze verhalen niet afgestemd konden worden. Met en vleug van genialiteit werden ook de honden gescheiden bewaard. Derhalve eindigde ik met de pup van mijn vriend, die vervolgens twee uur heeft staan janken.

Na enige verhoren werd het de speurders duidelijk dat wij ondanks ons verdachte uiterlijk toch niet de finesse in huis hadden de kopstukken te zijn van een notoire surfplanken ontvreemders bende. Laat in de avond werden wij huiswaarts gestuurd met, het moge duidelijk zijn, achterlating van onze vondst.

Het vervolg kreeg enkele weken later zijn beslag toen wij werden overgedragen aan de beschikking van het Haarlems Gerechtshof. Hilarisch het moment toen de edelachtbare ons trachtte te ridiculiseren door te stellen dat de stip aan de einder uiteraard niet de eigenaar had kunnen zijn (wij hadden hem immers proberen te verwittigen), legendarisch de interventie van de officier, waarbij hij de edelachtbare informeerde over het feit dat dit juist diegene was die de aangifte had gedaan. Het mocht allemaal niet baten. Na korte beraadslaging werden we beiden veroordeeld voor overtreding van de strandjutwetten stammende uit 1850. Het moge duidelijk zijn, het recht had gezegevierd. De boete echter nihil. Daar dit blijkbaar voor het politionele apparaat van Haarlem onverkwikkelijk was, werden wij bij terugkeer bij onze geplaagde Mercedes geconfronteerd met een parkeerbon. Het recht zegeviert wel erg vaak in Haarlem.

Frits van http://astraeus.web-log.nl/