Bij het aankleden (je hebt nog last van laaghangende hoofdpijn) trek je de eerste de beste sok finaal in tweeën. Terwijl je het stoffelijk overschot in de prullenbak gooit, valt er een stukje stuc op je kop dat al maandenlang tevreden aan het plafond hing. De trein heeft vertraging, de metro heeft vertraging, de sollicitant die je moet keuren (in een leeg schoolgebouw) heeft ook vertraging en heeft net als jij, zie je na vijf minuten, een vergeefse reis gemaakt.
Thuis doet de computer het ineens niet meer. Systeemherstel, herstel van systeemherstel, alles geprobeerd, na vier uur kutten bijna de monitor een Zidane gegeven, maar ik had al hoofdpijn, dus toch maar liever een ruk aan de stekker.
Ik kijk in de spiegel. Het is duidelijk dat ik zelf ook wel wat systeemherstel kan gebruiken.
Ik steek mijn tong niet uit. Ik weet zeker dat ie helemaal blauw is.
Want zo’n dag was het.
Ja, da’s naar. Zeer naar. Ik ken ze die dagen. Dan kan je maar beter schaapachtig gaan lachen. Met je mond dicht dan.
Volgens mij heb ik nu zo’n dag…
Waar is de inhoud van mijn bericht gebleven??
‘Ctr Alt Del’ had er moeten staan.
De verkiezingen naderen. Geheimzinnige krachten saboteren de lijsttrekker (enz.) van PAVOHOVAHA. Houd vol ! Nog even en je mag weer gewoon lesgeven en die uren van die nepsollicitanten neem je er toch gewoon bij.