Ik word wakker van een knal. Buiten.
Hard, kort en droog. Een gave, ronde, zwarte knal. Geen echo, geen vallend puin, geen sirenes, geen kreten in de nacht.
Alleen die knal en stilte.
Ik replay ‘m nog een paar keer om kracht en afstand te schatten. Twee honderd meter? Kan het een schot geweest zijn?
“Ben jij ook wakker?”
“Ja. Hoorde je die ontploffing?”
“Ja. Geen idee wat het was. Hoe laat is het?”
“Tien voor half vijf.”
Stilte. Nog meer stilte.
We gaan weer slapen en laten het wachten op knallen over aan anderen.
Ca. 200mtr verder:
“Jesus Jan, hoorde je dat?”
“Ja, hij is omgelazert”
“Ik zei toch, zet hem niet zo rechtop…hoe kan’ie nou gevallen zijn?”
“Die rot kat”
“Rot kat? Jij ook altijd… je had hem wat schuiner moeten zetten was er niets aan de hand geweest…nou lekker, de hele straat wakker!”
“Wel nee Mens, hoogstens de buren, ga nou maar slapen… of eh…”
Ik heb het ook gehoord! Ik keek op de wekker, om later tegen de politie te kunnen zeggen hoe laat ik de knal hoorde, maar ben vergeten hoe laat het was. Ik dacht vijf over half twee. En er volgde 2 minuten later nog een knal en weer even later een zachtere.
Inderdaad gortdroge knallen. Ergens tussen onze achtertuin en jouw voorgevel, schat ik.