Crisis, hebben ze de route bepaald door een pan spaghetti over de kaart van Kennemerland uit te storten, vroeg ik me af toen ik bij mijn eenzaam bedoelde zondagmiddagwandeling de naar schatting 183.653 deelnemers aan de jaarlijkse Bokbierfietstocht maar blééf tegenkomen met hun oranje vlaggetjes en dito aangelopen hoofden – wáár ik ze ook probeerde te ontvluchten?
Route? Ik had er weer eens niets van begrepen. Om half twee ‘s middags stoempten de meesten op goed geluk door de regio – gedesoriënteerd, slingerend, afziend, maar onverminderd gemotiveerd door de resterende lege hokjes op hun stempelkaart.
De Bokbierfietstocht (later op de dag ving ik ook uitspraakvarianten op als de Klokbierpiestocht, Tokkierfietsvocht, Foktierbietsbocht en Fierkopflietskots) is zo onderhand een instituut. Was ik de énige Haarlemmer die NIET meedeed?
Solitair stapte ik door, nuchter en solidair met mezelf.
.
Nu had ik de dag ervoor heerlijk gezeild én in goed gezelschap. Vasthouden, dacht ik zondagochtend en fietste voor het eerst eens niet mee. Wel keek ik een hockeywedstrijd waar mijn dochter in meespeelde: KOUD! Het was koud terwjl ik op een doorbrekend zonnetje had gerekend. Blauw van de kou, maar wel helder in’t hoofd zat ik ‘s middags aan de hete thee. Maar inderdaad, toen ik Koops trachte voorbij te fietsten om 4 uur, bleek ik, op Marius na dan, de enige absent. Het succes bleek zo massaal dat Koops eerder moest sluiten om drankgerelateerde ongelukken te voorkomen. Zo blijkt Rolf niet alleen de charmantste (zie het boek de Haarlemse Huiskamers), maar ook een verstandige kastelijn te zijn.
Cees, wil je RaDa-horeca-correspondent in de diepste binnenstad worden? Dat van de sluiting va Koops wist ik in ieder geval niet.