Was hij er maar bij geweest, Pieter van Vollenhoven, toen in de Slok, dertig jaar geleden, dan had hij middels een vinnig knietje in het kruis die Hell’s Angel buiten gevecht kunnen stellen, om daarna met zijn pochet het bloeden van diens slachtoffer te stelpen.
Pas nadat we een biertje hadden besteld kregen we er erg in dat er tussen het cafépubliek een paar Engelen uit de Hel stonden. Een van hen klooide net zo lang met een brandslang tot die begon te spuiten. Over het pak van mijn vriend Frans, die “Hé, zak!” zei (zeg nooit ‘Hé, zak!”) en prompt over de tafel werd gemept. Zonder waarschuwing. Met één klap.
Ik dacht dat het alleen in Westerns zo hard kon. Het bloed was rood en echt.
Hij werd overeind geholpen door zijn vriendin en toen hij weer zo’n beetje stond, sloop achter zijn rug een gespierd misbaksel dichterbij, dat zonder waarschuwing vol uithaalde en een kaakslag uitdeelde. Tot zover het ‘gevecht’.
En waar was ik?
Ik stond erbij en keek ernaar, als een onschuldig kind. Te onthutst om bang te zijn. Alles gebeurde te snel en te plotseling om me laf te voelen. Ook achteraf kon ik niet bedenken wat voor inbreng ik gehad zou kunnen hebben. Agressie is grof en lelijk in close-up, of je moet er van houden.
Ik heb nog wel meegezocht naar die uitgeslagen tand.
Burgermoed moet, het zal wel… als Pieter het zegt.
.
Pieter heeft gelijk en iemand moet het zeggen! Jouw voorbeeld is extreem maar er zijn andere voorbeelden van (burger)moed. Als Aghmed op de werkvloer ‘Jan’ genoemd wordt kun je wegkijken maar ook ingrijpen. En iemand moet die achterlijke christenen toch eens wijs maken dat ze 2de Pinksterdag (staat theologisch namelijk helemaal nergens voor en is alleen goed voor de meubelboulevard!) horen in te leveren voor een dagje ‘Suikerfeest’. In Frankrijk is dat ook gebeurd, maar hier keert het laffe CNV op zijn schreden terug als ze 1 lid dreigen te verliezen. Ik begrijp die Pieter wel: Niet wegkijken maar ingrijpen! Maar toegegeven, dat had jou vriend Frans 30 jaar geleden niets geholpen.