Georgisch cement

De wereld staat in brand, of niet, ik weet het niet, ik heb wel wat anders aan mijn hoofd.

Vanavond wou / zou ik Georgische aardappelpannenkoekjes bakken, te serveren met Adzhika, een soort sambal en volgens het recept uit Trouw ‘het cement dat de Georgiërs samenbindt’.

Die sambal is uitstekend gelukt, maar de labda wilden niet. Het stevige beslag kleurde braaf bruin in de koekenpan en vermomde zich als koek, maar die desintegreerde helaas zodra hij mijn spatel ook maar zag naderen om hem te keren.

De labda waren bestemd als ‘fingerfood’ – kluivertjes bij een gezellig samenzijn morgen, dus van opgeven kon geen sprake zijn. Ik klutste er onverdroten een paar extra eieren door en een restje room, en stortte de aldus ontstane substantie in de voorverwarmde oven. Na 40 minuten op 225°C resulteerde dat in een notenkleurige puree met een knapperig korstje. Georgische puree, met een beetje goede wil, maar te klef om gedachteloos van te smikkelen terwijl je naar een film kijkt.

Inmiddels draait de frituurpan warm, maar er is een begin van vertwijfeling in de keuken geslopen.

Wat te doen als de Georgische aardappelbitterballetjes mislukken qua vorm, smaak, samenstelling en/of kleur? Ik kan ze nog pocheren, roerbakken, er Georgische mie van proberen te draaien en dan houdt het wat mij betreft echt op…

Dan is het tijd voor plan B: paardenworst met adzhika en héél veel overgebleven St. Maartensnoep.

.