Kan ik dadelijk eigenlijk wel veilig met de fiets naar de stad?
‘JACHT OP AANRANDER’ kopte Grote Broer het HD vanochtend.
Niet dat ik nou bang ben dat dat sujet zich aan mijn eigen betastbare delen vergrijpt. Frisse, fietsende jonge vrouwen genieten zijn onfrisse voorkeur.
Ik zit met iets anders. Volgens het signalement is de vijfvoudige Haarlemse aanrander van middelbare leeftijd (ik ben 53). Hij heeft een mager postuur (ik weeg 65 kilo bij 1.78m), een onverzorgd uiterlijk (ai, vandaag niet geschoren!) en halflang grijzend haar. Dat van mij komt ruim over de kraag maar is gelukkig blond. Alleen (is er hier iemand die dat toevallig weet?) ziet een lynchlustige menigte dat verschil in het maanlicht, the silvery moonlight?
De dader opereert vanaf een oude, licht gekleurde racefiets – inderdaad, zoiets als mijn Motobecane uit 1972.
Kijk, die perverse viespeuk heeft na het lezen van het krantenbericht zowel grijzend kapsel als witte fiets natuurlijk onmiddellijk zwart geverfd. Nog even een zitkussen onder de overjas proppen en die is er weer klaar voor.
Maar wat moet ik, onschuldige? En wat moeten naar schatting 6.000 mannelijke stadgenoten die zich in het daderprofiel herkennen?
Van de andere kant, thuisblijven is ook weer verdacht…
.
Ik ken dat; vroeger, toen ik nog ‘buiten’ woonde fietste ik over het Houtmanpad naar huis. Vaak fietste ik dan een vrouw tegemoet en zag ik al van verre dat zij haar handtas omklemde of alvast haar mouwen opstroopte om bij de minste geringste aktie van mijn kant van zich af te kunnen slaan. Ik pleegde dan al van afstand, om haar gerust te stellen en op mijn allervriendelijkst, ‘goedenavond’ te zeggen, ook als ik sacherijnig was. Toch voelt het dan niet goed ‘verdacht’ te zijn. Jaren geleden was er ook zo’n jacht op een aanrander in Haarlem, mijn dochter was toen 16/17 en kwam regelmatig pas tegen 04.00 uur thuis. Ik ging dan mijn bed uit en wachtte haar, verdekt opgesteld, op. Als ik dan zag dat ze veilig de Vlaamse weg op fietste ging ik snel naar huis om voor haar weer in bed te liggen, ze was immers niet bang en had mijn hulp helemaal niet nodig. Soms stond ik daar uren te wachten hetgeen ook weer verdacht was: “wat doet u hier meneer”, vroeg dan de patrouilleagent. Ik antwoordde simpel dat ik op mijn dochter wachtte vanwege die aanrander en dat boezemde de agent dan voldoende vertrouwen in om mij ‘goede wacht’ te wensen. En dan voelt het wel weer goed om ‘onverdacht’ te zijn. Want voor de goede orde: ik weet van de Prins geen kwaad.
Hoi Cees, mooi verhaal. Saxofoniste Candy Dulfer vertelde een keer in een interview dat haar vader Hans haar altijd stiekem volgde als ze van en naar school liep. Mooi beeld, die stoere man, beetje ongerust achter zijn dochtertje aanlopend.
@cees: vandaag las ik anderhalve bladzijde Tsjechov en daarin ging het toevallig over een man in wiens straat een lijk wordt gevonden; hij is er (hoewel onschuldig) zo van overtuigd dat hij verdacht zal worden, dat hij zich ook verdacht gaat gedragen. Als ik weet hoe het afloopt kom ik er misschien op terug.
Dat wordt dan zo’n beetje als ‘Just because you’re paranoid does not mean they are not after you!’