(Gastlog door mijn broer)
Wat vroeger een simpel akkefietje was, omdat de Nederlandse ambassade op de route naar mijn werk ligt, is sinds augustus 2006 niet meer zo makkelijk als het klinkt. Voor het nieuwe paspoort moet de aanvrager pasfoto’s van zichzelf en zijn kinderen meebrengen, die aan welgeteld drieëndertig eisen moeten voldoen.
Bekijk ze hier, voor een vermakelijk avondje.
Op de homepage van de Nederlandse ambassade in Bern staat als commentaar de volgende goede raad: ‘Aangezien het in Zwitserland nu nog moeilijk zal zijn de juiste foto’s te laten maken (omdat EU-eisen daar niet gelden, red.), wordt u geadviseerd bij een eventueel bezoek aan Nederland daar pasfoto’s te laten maken. Laat u wel eerst voor de keuze van de fotograaf adviseren door afdeling Burgerzaken van de gemeente aldaar.’
Ik heb dus nog 14 dagen tijd om met de kinderen naar Nederland te reizen, mij op een gemeentehuis een fotograaf te laten aanraden, foto’s te laten maken en weer terug te reizen, voordat een grensoverschrijding definitief onmogelijk wordt.
Nu hoorde ik van mijn moeder dat zij voor het pasfotootje van haar rijbewijs naar een professionele fotograaf in Haarlem gestapt was. Niettemin werden die foto’s tot twee keer toe afgekeurd door de behandelend ambtenaar. Probeer je nu eens voor te stellen hoe lang je zo bezig kunt zijn met het ‘juist’ fotograferen van een kind van 2, resp. 5 jaar oud, dat zich, zittend op zijn fotokrukje, aan 33 eisen moet houden. Dan denk ik dat 14 dagen te kort zijn en begin liever thuis met digitaalkamera en PC te doe-het-zelven.
Morgenochtend zal ik eerst proeffotootjes in de brievenbus van de ambassade gooien met een schriftelijk verzoek ze op bruikbaarheid te beoordelen alvorens ik de kinderen van kleuterschool en crèche en mezelf van het werk afhoud voor de eigenlijke paspoortaanvraag, waarbij we alle drie in levenden lijve aanwezig moeten zijn, samen met de ‘juiste’ pasfoto’s.
De ploeg die op het ogenblik de Nederlandse ambassade in Bern drijft, maakt een ongecompliceerde indruk en schrijft triomfantelijk op het www onder ‘nieuws’: ‘De ambassade is verhuisT‘. Dus als ze net zo kritisch zijn op mijn foto’s als op hun eigen grammatica, waarmee ze de Nederlandse cultuur in het buitenland vertegenwoordigen, zit dat wel goed.
Dan kan het alleen nog maar mis gaan op de centrale in Nederland, waar het ambassadepersoneel de foto’s heen gaat sturen en waar het paspoort geproduceerd moet worden. Op de homepage staat: ‘De ambtenaar in Nederland kan de foto alsnog afkeuren als blijkt dat de foto niet goed te verwerken is op het aanvraagformulier’.
**********
Vanochtend vroeg om kwart over zeven stond ik met mijn fiets voor de nieuwe Nederlandse ambassade in Bern om de fotoproefjes af te geven. Het was er nog donker want de openingstijden zijn ma-vr 9-12 uur. (Pittig werkdagje voor zo’n ambtenaar!) Het is een mooi modern en nieuw gebouw waar ze naar verhuisT zijn. Op een groot raam staat Je maintiendraigegraveerd, met drie angstaanjagend grote leeuwen en een reusachtige kroon. Op de gevel hangt nog eens hetzelfde levensgrote wapen op een gekleurd glanzend emaillen bord. Eigenlijk is het wel begrijpelijk, dat het resterende budget geen ruimte meer bood voor de aanschaf van een brievenbus.
Gelukkig heeft de krantenjongen, die nog vroeger uit de veren was dan ik, de krant in een plastic zakje aan de deurknop gehangen. Het is Le Temps, een krant in de taal der diplomatie. Daar schuif ik mijn envelop bij.
*********
Ik heb vanochtend toch maar even naar de Nederlandse ambassade gebeld om na te vragen.
“Een envelop? Nee meneer, we hebben niets gevonden. Ik zal u even doorverbinden”
(walgelijke muziek)
“Een Franse krant? Nee hoor, we hebben geen abonnement op Le Temps.”
“Waarom geen brievenbus? Ach meneer, we zijn pas een week geleden verhuisd, dat moeten we allemaal nog organiseren!”
**********
Het is 8:55 uur en ik knijp er gauw even tussenuit bij het werk en fiets hellingafwaarts binnen 5 minuten naar de ambassade met mijn reservefotootjes in de tas. Wat een geluk dat ik niet in een bergdorpje in Graubünden woon (Oost-Zwitserland, 4 uur reizen naar Bern).
Alhoewel ik om 9:00 uur naar binnen loop, staan er al drie paspoortaanvragers in de rij. Als ik eindelijk aan de beurt ben, beoordeelt de baliejuffrouw achter haar veiligheidsglas mijn foto’s. Die foto van mij vindt ze OK. Voor de foto van Sander heeft ze geen goed woord over.
- Hij kijkt niet voldoende in de camera
- Rode ogen, reflectie van de flits in de ogen
- Niet scherp genoeg
- Te lage resolutie
Ook Juliane wordt afgekeurd wegens reflektie van de flits in de ogen (zie jij het?) Wel kreeg ik een compliment voor de egale lichtgrijze achtergrond.
(De ambassade verstrekt het telefoonnummer van een professionele fotograaf die wel raad weet met de 33 eisen; het nummer klopt niet, maar mijn broer traceert de winkel.)
Eerst even testen. Ik leg mijn eigen foto’s op de toonbank en vraag de fotograaf, of hij begrijpt waarom die bij de ambassade werden afgekeurd. Hij bekijkt ze even en zegt dan: “Dat is wel duidelijk, meneer. Vanwege de achtergrond.”
(een kwartier later)
Alweer draait Juliane bij de dertigste poging nèt haar hoofd om als de fotograaf op zijn knopje drukt. Een zucht klinkt, een wachtende klant kijkt op zijn horloge. Een praatje met de juffrouw aan de toonbank maakt duidelijk, dat de Nederlanders van alle EU-leden verreweg het strengst omgaan met de nieuwe pasfoto-eisen. Ook zij heeft al meegemaakt dat hun professionele foto’s geweigerd werden, tot nu toe uitsluitend door de Nederlandse ambassade, resp. door de Nederlandse paspoortencentrale.
Daarna mag ik haar professionele prijs betalen: CHF 135,- (€ 84) voor 3 x 4 foto’s. Dat is alvast bijna het dubbele van wat het nieuwe paspoort gaat kosten…
Ik ben benieuwd wat ze er op de ambassade van gaan vinden. Zit er niet net zoveel reflectie in de ogen als bij mijn eigen foto’s? En de ogen van Juliane zitten ook niet bepaald op een horizontale lijn….
(Wordt vervolgd?)
ja, om het land uit te mogen moet je je eerst laten fotograferen in de pose van een gediplomeerde seriemoordenaar. het nederlands hoger ambtenarendom, opwiens bevel dit gebeurt, behoort tot het onsympathiekste kruiperigste lafste en meest besodemieterde deel van de hoogopgeleide nederlandse bevolking. dat geldt niet alleen voor binnenlandse zaken, ook voor andere departementen. het zijn achterbakse monsters die je pas echt leert kennen als het land door een vreemde mogendheid wordt bezet. dan gaan ze met de bezetter, of liever voor de bezetter, met een fijne stofkam door de schoolboeken om de onwelgevallige passages eruit te halen, bedenken ze de typografisch beste stamkaart. en dat dan terwijl de regering de bevolking oproept geen onbezonnen daden te stellen. schatten zijn het…
Gelet op de gevraagde houding en gelaatsuitdrukking lijkt het mij het beste om de kinderen eerst te kruisigen en daarna in te vriezen.
De eerste woorden van de ambtenaar toen ik mijn fotootje aanbod: “ik en mijn collega zagen u al zitten en dachten: hoe zou die fotograaf dat hoge voorhoofd erop gezet hebben? Laat eens zien.” “Dat dacht ik al. Ziet u het past net niet in het kader.” “Maar de fotograaf heeft hetzelfde kader gebruikt en die zei dat het pastte” reageerde ik voorzichtig en vriendelijk. “Ik zal het iemand anders vragen maar ik geef u weinig kans”. Hij liep weg. Ondertussen polste ik de vrouwelijke collega die niets te doen had met een vraag over iets anders. “Nee, dat weet ik niet. Wij zijn maar uitzendkrachten. Wij weten verder niets.” De ambtenaar kwam terug. Als ik een aantekening maak dat u een heel erg hoog voorhoofd heeft, dan is het accoord. U kunt het paspoort volgende week afhalen. Wilt u hier even tekenen!”
Vanaf die dag ga ik als zwaar gehandicapt met een groot voorhoofd en een nieuw geldig paspoort door het leven. Op Schiphol en op het vliegveld van Krakow werd er bij de paspoortcontrole – zoals altijd – niets over gezegd.
Wordt vervolgd? Liever niet. Een typisch artikel van de verwende elite. Leg hun geen strootje in de weg! Als je, zoals ik, 4 kinderen (3 van ons en 1 pleegkind) hebt groot gebracht en de gang gemaakt hebt langs de tandarts, dokter, onderwijzers (Brrr) en schoolhoofden, ziekenhuis (helaas wat veel) en speeltuinen (en daardoor weer naar de dokter) dan maal je niet om zulks. Maar ja, als je al niet over een T heen kunt lezen ….
Ik heb geen paspoort en realiseer me nu pas hoe fijn dat eigenlijk is!
@Cees: Gaan we rot doen tegen een arme gastlogger? Op mij mag je desgewenst 355 dagen per RaDa-jaar mopperen, dat moet toch genoeg zijn?
@Cees: Als notoire zondaar tegen ongeveer alle taalregels waar een d en/of een t in het geding is, zou je enige terughoudendheid in je kritiek op mensen die wel prijs stellen op correct taalgebruik niet misstaan.
Ik ervaar zaken anders dan de meeste vrienden van het RaDa. Voorbeeld: ik ben helaas nog weleens in een ziekenhuis en ben soms oprecht ontroerd over de proffesionele hulp en de snelheid van die hulp en de vriendelijkheid daar omheen. Dan reis ik altijd met fiets of openbaar vervoer waar ik ook zeer tevreden over ben. Als ik mij dan oprecht verbaas over kritiek daarop wil ik dat laten weten. Maar als dat niet op prijs gesteld word(t?) : ik vind dat ook goed. Tegen lange tenen wil ik niet opboksen. Gegroet.
Een ultra-reactionaire vriend van me was zo’n type, die reizen met een door de burgemeester verstrekte laisser-passer (dus zonder pasfoto!) al als een aanslag zag op z’n ridderlijke zelfbeeld. Hij was wie hij was – door en door betrouwbaar – en dat moest iedereen eigenlijk maar voetstoots aannemen. Enig autisme is hem niet vreemd…
Aangezien (wereld)reizen z’n grote passie was (en is) heeft hij natuurlijk sinds jaar en dag gewoon een paspoort. Op een kwade dag in 1967 werd dat gestolen. Dit toen nog zeer makkelijk te vervalsen document is lange tijd gebruikt door een oplichter, die op zijn naam een spoor van onbetaalde (hotel)rekeningen door Europa heeft getrokken. Jarenlang heeft m’n vriend daar nog last van gehad tijdens z’n reizen. Gedoe bij de douane, politie-invallen in z’n hotelkamer etc. Sindsdien is hij een groot voorstander van elke modernisering van het paspoort. Vingerafdruk, irisscan, dna, een foto van z’n navel? Zijn zegen hebben ze.