Zes Marokkaanse meisjes van een jaar of vijftien kwetterden de metrocoupé binnen met veel gegiechel en gestoei. De luidruchtigste van het stel plofte naast mij neer en gluurde meteen opzichtig in mijn boek.
Ik keek haar abrupt aan.
“Wat bent u aan het lezen, meneer?” vroeg ze ongeïntimideerd, met een snelle blik van verstandhouding naar haar vriendinnen, die bij elkaar bleven klitten in het gangpad.
“Uhh, een boek… Van Flaubert. Brieven.”
Ik draaide het omslag langzaam naar haar toe.
GELUK IS ONMOGELIJK
“En denkt ú dan ook dat dat zo is?” vroeg ze na 0,0009 seconde.
Oei!… Slik.
(Hier had het gevatte/wijze/troostende/ relativerende/cynische/ opti- of pessimistische antwoord kunnen staan dat ik verzuimde te improviseren en dat ieder van jullie achter de PC zo uit de mouw schudt)
Ik vluchtte in “Mmm, ja… ik ben nog maar op bladzijde 37…” en vertelde om tijd te rekken dat Flaubert op de boot naar Carthago de hele nacht opbleef om van de sterrenhemel te genieten… Dat dat toch ook wat waard was…
“Oh, ging ie naar Noord-Afrika?”
“Fatima, wat zit je nou weer te lullen!” riep een van die andere meiden. Van Galen Straat, ze moesten eruit. Gered door de gong, want ik ben er nog lang niet uit met dat geluk.
Het lijkt me voor n’importe quel sterveling te veel gevraagd om onverwacht een stukje verantwoorde éducation sentimentale te produceren tussen Gein en Isolatorweg.
Mogelijk kleine gelukjes, dit soort gesprekjes.
De laatste tijd verruil ik vaker de fiets voor de bus; ik wil geen regenpak meer aan.
Inderdaad dik genieten van die meiden, van die onbevangenheid, maniertjes en eh … schoonheid. Van jongens van die leeftijd kom ik maar niet in het genieten maar blijf steken in verbazing of zelfs verwarring; ze begroeten elkaar met uitdrukkingsloze koppen en boksen de vuisten tegen elkaar en dan tegen de elkaars borst enzo … .
Wie niet in het toeval geloofd moet het geluk ook afzweren.
Vandaag mocht ik voor het eerst voor een klas staan om een elftal scholieren aan de poëzie te krijgen. En inderdaad, die meisjes hebben iets betoverends in hun doen en laten, dat bulkt allemaal van de energie.