“Hij is echt heel lief, hoor, met alles.”
De vrouw in de metro had een nogal lijzig postuur en droeg een slap, gebreid hoedje. Dertig of zo? Met de rode lippenstift was ze niet zuinig geweest.
“Hij heeft alleen wel één raar iets.”
“Nou ja, of ie lief is is anders wel belangrijk,” vond haar gesprekspartner, een kleiner en iets ouder vrouwtje met een korrelige stem en de aaibaarheid van een roestig schuursponsje.
“Hij wil per se niet tegen me zeggen hoe oud ie is.”
De korrelige nam dit zwijgend in zich op.
“Hij is daar heel gevoelig over, terwijl hij er best jong uit ziet toch.”
Ook hier werd even op gekauwd. Toen, triomfantelijk:
“Ik weet het! Als je gewoon wacht tot ie jarig is. Dan kom je er vanzelf wel achter.”
“Nee… Niet, hoor. Over zijn verjaardag wil ie het ook nooit hebben. Ik mag niet eens weten wanneer dat is.”
“Oh…”
Dan wist ze het ook niet meer. Ze had het geprobeerd.
.
och, als dat het ergste is….