“Is this seat free? Can we sit next to you?” vroeg de man.
“Selbstverständlich,” wou ik zeggen, want het waren Duitsers.
Dat was van de week, in Zandvoort. En wat spreken Duitsers in Zandvoort? Engels blijkbaar.
Vandaag, Duits gezin op het terras: “May we have apple pie?”
De serveerster: “No… eh…”
De man wees kordaat op de forse stukken appeltaart op het tafeltje naast hem.
De serveerster: “No, it is… up.”
Moet ie ook maar gewoon Duits spreken. Of kom je daar nóg minder ver mee?
.
Zéér herkenbaar: de Duitsers die ik in mijn tijd als buschauffeur ontmoette, deden ditzelfde, tenminste… de jonge Duitsers. De ouderen spraken gewoon Duits. Het zal iets te maken hebben met schaamte, vermoed ik… zielig wel. Misschien ook bang om ‘immer gerade aus’ gestuurd te worden? Jammer hoor.
@Christian: Misschien is de verklaring ‘schaamte’ iets te romantisch. Jonge Duitsers beheersen het Engels redelijk tot goed en ze vragen zich in het buitenland waarschijnlijk niet (meer) af of de bevolking daar toevallig Duits kent of niet. Met Engels zit je van Vietnam tot IJsland meestal wel goed. Overigens mag ik in Duitsland – indien mogelijk – ook graag Engels of Frans spreken. Je spreekt dan op gelijk niveau. Ik hoef me dan niet geïntimideerd te voelen door iemand die Wortschatz met de paplepel heeft meegekregen.
Ich habe das xc3xb6fters anders erlebt. Als ich mich in meinem Heimstadt auf einer Terrasse hingezetst habe wxc3xbcrde ich immer in die Deutsche Sprache angesprochen. Es gab da ja soviele Deutsche Turisten das das Personal glaubte jeder Besucher wxc3xa4re Deutsch.
Of zoiets.
Ik zat 6 weken geleden in de trein van Munchen naar Venetië, samen met een bezoekster van de ijsmakerbeurs in Triëst deelde ik de verder lege Coupé. Zij sprak Duits en verstond Engels, ik sprak Engels en verstond Duits zeven uur lang pretty pleasant und gemxc3xbctlich.