Voor slecht mens heb ik nooit gedeugd.
Toen de januaristorm zeven meter zinken dakbeschoeiing losblies, belde ik de verzekering.
“Tot duizend euro maken we er geen werk van”, zei de aardige mevrouw, “daar is geen beginnen aan nu. We hoeven alleen de bon van u.”
Ik ben nog wel slecht mens genoeg om na zo’n mededeling te bedenken dat je in zo’n geval veilig een rekening van €930 kunt laten opmaken, maar het was een aardige mevrouw en ik, ik weet niet wat voor soort meneer ik ben. Nou ja, in elk geval zo’n meneer die maar €320 claimt en dan een paar weken later dit bericht terugkrijgt:
‘Wij hebben een eigen risico van €225 op de uitkering in mindering gebracht. Dit eigen risico voor stormschade staat vermeld in artikel 39 van de polisvoorwaarden van de woonhuisverzekering. Wij vertrouwen erop u met deze informatie van dienst te zij geweest.’
Heet zo’n man een sukkel?
.
Nee, hoor. Zo iemand noem ik eerder een calculerende burger. Zo eentje die geen zin heeft om voor een gewin van enkele honderden guldens afhankelijk te zijn van het zwijgen van een aannemer bij een eventuele steekproef. Je onthouden van sjoemelen bespaart je in een leven van gemiddelde lengte 320 slapeloze nachten. Dat heb ik eens gelezen in een wetenschapskatern.
Nee, dat maakt je eerlijk!
Ach Marius zie het zo. Als je, met artikel 39 in het achterhoofd, een “rekening” van € 550 had ingediend, was je ook dan nog in staat geweest daar een blijmoedig stukje over te schrijven? Zo zie je maar, eerlijkheid is naast een ongeneselijke handicap ook een geschenk van de goden.
niet zo complimenteus, dames en heren.
als je zonder zonden bent, moet je de eerste steen durven gooien. ook naar de verzekering