“Absoluut!… absoluut!!… absoluut!!!”
De man beende pal voor ons stationsbankje heen en weer met zijn mobieltje, hoewel Heemstede Aerdenhout hem zowel links als rechts honderd meter leeg perron bood.
“Zonder meer!… zonder meer!!… zonder meer!!!”
Ik spitste mijn oren en hoopte de medische geschiedenis in te gaan als de ontdekker van een nieuw syndroom, de onbedwingbare behoefte al je verbale uitingen in drievoud te doen – dat was de mildere vorm, die bij blijvende blootstelling aan GSM-straling kon verergeren en overgaan in de quadrupele variant.
“Dat overleggen we nog!” toeterde de man na zijn volgende keerpunt.
(“… ………. .. ….!”) (“… ………. .. …!”)
Hij stopte de telefoon weg.
Jammer… jammer… jammer…
.
Sommige mannen vinden hetgeen ze te melden hebben zo belangrijk, belangrijk, belangrijk dat ze alles herhalen,herhalen,herhalen. Dat zijn vaak dezelfde mannen die niet naar anderen,anderen,anderen kunnen luisteren. Maarrrr, op perrons zijn ze daardoor wel drie keer zo grappig.
Nog een geluk dat hij het niet druk druk druk had…
…op die lokatie lokatie lokatie
Tsjonge, jonge jonge.
Misschien waren zij 3 afgesplitste persoonlijkheden het die dag gewoon roerend met elkaar eens.