“Kijk, ik heb mijn teennagels in allemaal verschillende kleurtjes gelakt”, zei de vrouw temend en draaide een snelle pirouette. Ze was naakt. Rugbyschouders, zwabberborsten, schilferige huid, rond de heupen genoeg overtollige reuzel om een stevige big van te boetseren.
Behaagziek strekte ze een been naar mij uit. De haren die er op groeiden leken afkomstig uit afvoerputjes. “Nou, hoe vind je het staan?”
En inderdaad! Ze had drie nagels gelakt in vrolijke, glanzende kleuren!
“Het doet me een beetje denken aan de poten van dat gebouw van Randstad, op de hoek van de Gedempte Gracht bij de Raaks”, riep ik over mijn schouder terwijl ik wegvluchtte.
(Wordt niet vervolgd),
Beton en kunst is over het algemeen geen gelukkig huwelijk. Het oogt na een paar maanden vaak al armoedig en na enkele jaren slaat de rot toe. Ik las eens in een boek over ‘kunst op straat’ dat er in de jaren 80 zestig van die betonnen schaaktafeltjes in Haarlem geplaatst zijn. Hoeveel zouden er nog staan?
Bij de Egelandtier staat er nog een volgensmij de laatste. In speeltuin het paradijsje Witte herenstraat stonden er twee. In de loop der jaren zijn er al heel wat verdwenen. Ze zitten niet fijn en worden nauwelijks gebruikt. Ik vind ze wel fraai. Het schaakbord van het Houtplein is vorige week verwijderd het ligt nu in tegels in een gemeentelijk depot te wachten op een betere plek. Ik hoop dat het op de Botermarkt terug geplaatst kan worden en de schaakstukken opgeslagen kunnen worden in de gratis fietsenstalling aldaar.