Grout, goed voor u!

De afgelopen week drukte mij pijnlijk op mijn tekortkomingen als columnist.

De ideale columnist heeft de vasthoudendheid van de zwarte kaaiman, het venijn van een schorpioen uit een achterstandswijk en het geheugen van een witte olifant die driemaal daags zijn omega-vispillen slikt. Ik zeg het u maar meteen: dat is niet degene naar wie u nu luistert. Ik ben te mild, en bovendien te speels.

In theorie weet ik natuurlijk wat mij als satiricus te doen staat. Zo’n drie dagen vóór de Broodkast breng ik zorgvuldig mijn instrumentarium in gereedheid.

Ik poets het vergrootglas en de lachspiegel, plaats de anti-preconceptiepasta binnen handbereik en haal een setje weerhaakjes uit de plastic verpakking. Daarnaast rangschik ik het ontleedmes, de gifpijlen, een gezinsfles azijnzuur en (voor noodgevallen) de botte bijl.

“Heer, maak mij slecht,” prevel ik alvorens mijn onderwerp te kiezen. Met een gemene glimlach open ik de knipselmap met het plakkertje ‘Haarlem actueel, voorjaar 2007′.

Het valt vies tegen deze maand: ‘Patronaat gekozen tot poptempel van het jaar’, ‘Zonnige Paasdagen goed voor toerisme’, ‘Nieuwbouw Provinciehuis definitief van de baan’, ‘Hyacinten uitbundig in bloei’ en het nieuwe tijdschrift Delicious jubelt pagina’s lang over ‘Bourgondisch Haarlem’. En alsof er nog niet genoeg goed nieuws is, wint Henny Leeflang de Haarlem Promotie Speld.

Het ontbreekt er nog maar aan dat de Postcodekanjer op het stadhuis valt zodat de gemeente in één klap alle schulden kan aflossen!

Nu zit ik op zich niet voor één gat gevangen. Oude littekens openrijten is ook altijd nog een optie en hier in Haarlem hoeft dat niet eens: wij hebben midden in de stad een gapende, etterende wond.

De Raaks: symbool van de brute overwinning van het grootkapitaal op idealistische krakers, de nederlaag van gracieuze schoonheid tegen moderne imponeerarchitectuur. Mega-bioscoop in plaats van school en kerk. Lang niet iedere Haarlemmer heeft zich verzoend met de sloop en ik ken er die nog steeds elke nacht dromen dat hun kleinkinderen hun diploma halen in de herbouwde HBS-A.

In mijn map vind ik een artikel over het ook door mij gehate bouwproject. Ik lees, en ik lees (ik kan het niet helpen) met stijgende bewondering! Er wordt daar 80.000 kuub grond afgegraven. Als je dat op één hoop gooit, heb je een col van de derde categorie! De bouwput meet 75 bij 150 meter!! En daarin komt tijdelijk een binnenmeer met een diepte van niet minder dan elf meter!!! Daar kan je een school orka’s in uitzetten!

De laatste meters grond worden weggezogen vanaf drijvende pontons – dat wordt een spektakel, denk ik geestdriftig. Als de gemeente het slim aanpakt, heffen ze entree en bouwen ze daar tribunes, en voor het VVV moet het op regenachtige dagen toch een koud kunstje zijn om kuilengravende Duitsers uit Zandvoort daarheen te lokken als toeschouwer?

Ahum… Ik verman me en trek mijn gezicht in de plooi, uit piëteit met De Stichting Hoeksteen. Ze doen bij de Raaks aan retourbemaling, lees ik, en ze gebruiken speciaal onderwaterbeton dat door duikers wordt aangebracht. En dan die reusachtige damwanden, die worden per verdieping in de bodem verankerd door middel van… grout.

Grout?!

G-R-O-U-T.

Het staat er echt. Ik ken dat woord niet en en mijn verbeelding gaat er dankbaar mee aan de haal. Die kneedt balletjes van grout, loopt binnen bij Van der Pigge om een onsje huishoudgrout te bestellen. Wil acuut een boekje samenstellen met ‘De Beste Groutrecepten’ of een sekte oprichten onder het motto ‘Wie is van Grout?’

Grout is vloeibare mortel, beste luisteraars, een soort HEMA-reparatiepasta, maar jullie snappen al dat het met mijn anti-Raaks stukje niks meer wordt. Ik ben een watje! Ik ben met een natte groutvinger te lijmen. De eerste generatie Raaks-slachtoffers heeft niets aan mij.

Het is niet anders en wie zich daarover wil beklagen sta ik graag te woord op mijn klapstoeltje bij mijn uitkijkpost aan de Wilhelminastraat.

Voorgelezen in de Radio 105 Broodkast van 11 april