Ga naar de inhoud

Oehoe in de nacht

Vannacht even na drie uur klonk de eerste ‘oe-oehoe’.

Traag zweefde hij langs de andere kant van het gesloten gordijn.

De ‘oe-oehoe’ hield ijzingwekkend lang aan, alsof het diepst van de nacht uitsluitend aan hem toebehoorde; een zuiver, ijl, naargeestig geluid, door mysterieuze stilte omlijst – al het andere leven leek van schrik gestold.

Bij de volgende, even desolate ‘oe-oehoe’ wist ik zeker dat ik niet had gedroomd.

Was dit een antwoord en vlogen ze daar met twee, of was dit de herhaalde klacht van een zoekende, een verdoolde, een wanhopige?

De smartelijke kreet, met halverwege die snik, betoverde mij dermate dat ik nog steeds niet bij het raam stond toen zich voor de derde en laatste maal zo’n lang oe-oehoe-lint door de duisternis ontrolde.

“Was dat een uil?” vroeg de huisdichteres, die in een andere kamer had zitten schrijven. Als niet-vogelaars besloten we het daar maar op te houden, want in spoken in het Kleverpark willen we niet geloven.

.

8 gedachten over “Oehoe in de nacht”

  1. Weird: toen die uil begon te huilen had ik een beetje spooky nummer van David Bowie op staan, Abdul Majid (bonus track op Heroes-cd). Ik heb dat nummer even teruggeluisterd: er is een aantal keer heel zwak een huilende uil op te horen. Nou ja: zou onze huilende uil dat gehoord hebben en op het huilen van zijn soortgenoot hebben gereageerd?

  2. Even na drie uur om twee uur twee.
    De uil had kennelijk nog moeite met
    de zomertijd.

    En dan op dat uur Bowie kunnen draaien
    zonder klagende buren.
    Mag ik ook zo’n woning?

    Neem ik de spooky, weirde uilen
    op de koop toe.
    Om er daarna eentje te gaan knappen….

  3. Aan de hand van jullie treffende beschrijving laat de uil zich eenvoudig determineren als bosuil.

  4. In geval van een echte Oehoe word je vriendelijk verzocht me onverwijld wakker te bellen. Al was het maar vanwege de fraaie onomatopee.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *