‘Wie dan sterft, wie dan zorgt’, is altijd mijn levensmotto geweest, maar er zijn er die een stuk bewuster hun kist ingaan. Voor dezulken catert hier in de regio Alice Loeters.
In de separatistenkrant De Schoter mag zij deze week (12-4) haar ‘alternatieve kistenboek’ venten, vol frisse ideeën voor een ieder die niet kan leven met de gedachte straks net als gewone stervelingen tussen zes planken te liggen, met alle milieuvervuiling en de daarmee gepaard gaande postume wroeging van dien.
Alice levert onder meer ‘een handgevlochten kist van wilgentenen. Hiervoor is geen boom gekapt (…). Op de bodem ligt een ‘matras’ van ongebleekte katoen gevuld met hooi.’
Makkelijk afbreekbaar is de golfkartonnen kist, ‘getest tot 108 kilo onder droge omstandigheden’ (bij motregen verdient het aanbeveling voor de zekerheid een tot 140 kilo getest steekkarretje aan te laten sluiten bij de stoet). Deze kist krijgt door beschildering / versiering ‘een hele persoonlijke dimensie’.
De ‘zachte kist’, gemaakt van vilt, is als een tweede huid. Voor de overlijder die denkt dat de mens na het sterven zijn lichaam geleidelijk verlaat: ‘Op de bodem een bed van schapenwol, stro en kruiden. De geur van dit mengsel roept de geur op van ‘het land in de zomer’, aldus de maakster van de kist.’ (Voor wie gelooft dat het reukvermogen na het sterven ook slechts geleidelijk verdwijnt.)
De ‘informatierubriek’ eindigt met een memento mori: ‘Als uw wens een alternatieve kist is, dan is het zinvol om dat voortijdig te bespreken.’
‘Voortijdig’, hebben we dat, Raarlemmers? Dus niet gewoon ‘tijdig’, zoals jullie dat doorgaans doen met jullie labbekakkige hetzalmijntijdweldurenattitude, het kan nooit voortijdig genoe… wacht, even Alice bellen!
.
Weer te laat! Iedere keer als ik een meer, of minder dierbare weg moet brengen erger ik mij (ergeren is een hobby van mij) aan dat prachtige hout dat verknoeid wordt voor een dergelijk laatste gang die toch onder de grond eindigt, als je mazzel hebt tenminste, want de vlammen zijn zeer populair. Ik dacht de golfkartonnen kist te gaan uitvinden! Toch verheug ik mij op de Schoter, lees ik tegenwoordig.
Momentje mori
Begrijp ik het nu goed, Cees? Heb je werkelijk het plan opgevat om je in De Schoter ten grave te laten dragen? Dat is nog eens een origineel idee. Daar kan geen golfkarton tegenop. In een zelfgelezen Schoter-bodekist de overgang te maken naar het eeuwig tijdelijke of het voorlopig definitieve. Daar was ik in het verre S. aan de andere kant van de stad nog niet opgekomen. Wijkgerichte actualiteit als ultieme metafoor voor de universele vergankelijkheid.
Ik denk dat ik alvast maar eens met Alice Loeters (heel slim meteen maar in Driehuis gevestigd) of de persoonlijke afscheid- & uitvaart-akela’s van Brokking & Bokslag ga overleggen. Liefst neem ik dan een voor-malige ouderwetse groenteboerster als doodgraafster. Zo’n uitermate degelijke vrouw met een gezonde blos op de dito appelwangen, die nog dagelijks heeft meegemaakt dat alle nieuwe morgens de verse sla weer in het gedateerde nieuws van inmiddels achter ons liggende gisterens verpakt werd, toen grote broer HD nog een huiselijk gezellige middag/avondkrant placht te zijn, nog midden in het Spaarnesteedse leven, met beide benen op de bank. En dat alles indachtig de wetenschap: ‘gedenk dat gij als nieuw gemaakt zijt en tot nieuws zult wederkeren.’
Of hoe was het ook maar weer?
De doodgraver Bones in Lucky Luke had als levensmotto “U legt ze neer, ik stop ze eronder”. Met als speciale aanbeveling; “ik heb nog nooit klachten van mijn klanten ontvangen”. Kijk zo kan het ook.
Mooi Nuel!
Advertentie van een begrafenisondernemer:
Je gaat maar éénmaal dood, dus maak er wat van!
en:
Hout of golfkarton…mij om het even
Laat de natuur toch leven!
Zeg nooit dat we het niet wisten
Kom op zeg, laat je NIET kisten!
Je leeft maar zo kort
en je bent zo lang dood