Buiten scheert een grucht langs de redactieruimte. Wat nu? Gruchten zijn berucht lastig te vangen, ze verstoppen zich sluw, nemen schutkleuren aan, verpoppen zich of gaan ondergronds tot de kust veilig is. Zo zelden slechts loont het de moeite om een hele dag met zo’n sloom gruchtennetje op de loer te gaan liggen.
“Als het éven kan ga ik er achteraan,” beloof ik wanneer mijn RaDa-tipgevers melden dat ergens een grucht zou zijn gesignaleerd. Maar als puntje bij paaltje komt, ga ik toch liever concrete boodschappen doen of lege flessen naar mijn zeer verifieerbare glasbak brengen.
Het schijnt dat de leerplichtambtenaren in Haarlem een werkachterstand hebben van vijf maanden. Ze bolwerken het niet meer, er wordt te veel gespijbeld in de regio. Of het nou aan de wintersportvakanties ligt of aan het softdrugsbeleid, de absentenbriefjes komen op die afdeling met bakken tegelijk binnen. Ze zijn daar al blij als ze kans zien op iedere bak een datumstickertje te plakken en dan moeten ze hun eigen veelvuldige ziekmeldingen ook nog eens bijhouden.
Vijf maanden! Nog even en dan kan iedere Haarlemse scholier onder de achttien ongestoord een sabbatical year nemen.
Nou ja, het is glukkig een grucht.
.
“Rucht” (geluid) hoort bij “grucht” en deswege dus ook bij “brucht” en dus niet “berucht”.
Dus iets is *brucht* als zich een gebeurtenis of feit heeft voorgedaan dat inmiddels “kwade geluiden” onder haar attributen telt. Zo stinkt een petomaan niet alleen, maar hij voorziet zijn ruften ook van bruchten.
Een *grucht* daarentegen (het konijn van Hans Teeuwen kon dit woord, tezamen met “niettegenstaande” uitspreken!) is een rondwarend geluid dat men opvangt, maar waarvan men de bron – i.c. het feit of de gebeurtenis – niet goed kan lokaliseren. Men vermoedt a.h.w. een petomaan in de gelederen.
Mijn vader zei altijd: “Mucht je een grucht zien..laat het lucht zien”.