Als forens weet ik waar ik het over heb: het personeel van Kiosk en C’est du Pain dat op stations de ochtenddiensten draait, scoort ver boven gemiddeld qua zonnig humeur en vitaliteit.
Wellicht is het een kwestie van natuurlijke selectie; dat dit de gezegenden zijn voor wie de dag niet vroeg genoeg kan beginnen. Na het joggen, tai chi, een koude douche en een neuriënd klaargemaakt muesli-ontbijt met veel vers sap, mogen ze om zeven uur eindelijk aantreden om het minder uitgeslapen deel der mensheid op te monteren met broodjes en koffie.
Niet dat het ze door iedereen in dank wordt afgenomen. Neem vrijdagochtend, hier in Haarlem.
Voor mij aan de toonbank stond een slanke jonge vrouw; bril met opvallend, zwart montuur, stijlvolle tas. Wannabe Victoria Beckham maar dan de indo-uitvoering. Er werd een broodje voor haar gesmeerd, iets met rauwe ham. Meer om de stilte te doorbreken dan om zijn omzet te verhogen, vroeg de man met het schort: “Wilt u er misschien nog iets te drinken bij?”
“Dangeefikdatwel-aaaaan.”
Zonder een seconde aarzeling. Op vlakke toon uitgesproken, haar lippen bewegen amper – alleen die ‘aaaaan’ klonk als de mauw van een verwende kat die vindt dat de Whiskas sneller moet worden opgediend.
Ik wist niet wat ik hóórde. Een kort hoofdschudden had volstaan, stel dat je het echt niet opbrengt om gewoon ‘nee, dank u’ te zeggen. En dan die formulering. Waarom zég je het niet gewoon, waarom ‘geef je het aan’?
Hierop paste maar één antwoord.
“Tief jij even snel een eind op naar de Albert Heijn, stuk chagrijn, misschien dat ze zich daar wél laten afbekken door onopgevoede snollen als jij!”
“Oh, sorry hoor… En mijn broodje dan?”
“Daar kan je naar fluiten. Dat krijg je niet! Als ik jou een broodje wil geven, dan geef ik dat wel aaaaaan.”
Het alternatief was niet eens bij me opgekomen. De man met het schort herschikte het slablaadje, voegde zijn roodste kerstomaatje toe en terwijl hij zijn creatie behoedzaam in een papieren zak stopte, zei hij opgewekt:
“Dat wordt dan drie euro twintig voor u.”
.
En belangrijk: de broodjes zijn er erg lekker! Dat weet ik dan weer omdat ik weliswaar niet zo vaak (meer) in de trein zit, maar vlak naast het station werk. De vraag of je er ook wat te drinken bij wil, zal echter niet gesteld zijn om de stilte te doorbeken. Het is namelijk een standaardvraag van het personeel daar. Wel degelijk om ‘marketingredenen’dus, maar wat geeft dat? Op mij komt het altijd wel attent over en ik stel me graag voor dat ik een verwarde indruk maak en deze aardige meneer mij helpt te anticiperen op een eventuele behoefte, die anders pas veel te laat, namelijk bij de eerste beet in mijn zojuist aangeschafte broodje, bij me op zou komen. Maar goed, het stuk vreten dat jij bechrijft (ik ken het type goed)ergert zich daar waarschijnlijk elke dag dood aan, een ergernis die waarschijnlijk al begint bij het opstaan twee uur eerdr (Straks gaat die vent mij weer vragen of…). En nou denk ik, dat dat personeel stiekem net zoveel geniet van de diepgeworterlde ergernis die die vraag bij dit soort vervelende typetjes oproept als de vriendelijkheid die het bij jou en mij teweeg brengt. Maar misschien draaf ik door.
Au…,
want neem mij nou:
Kom ik (altijd in haast) bij de Albert Hein aan de kassa vraagt dat meiske (het wàs een meiske) “welk, van de producten die u hebt uitgezocht, vindt u duur?”
Ik, geërgerd en defensief omdat ik niet lastig gevallen wil worden met acties en marketing; “ik vind helemaal niets duur…weet niet eens wat het kost en het interesseert mij eerlijk gezegd ook niet…ik wil alleen even afrekenen aub”. Het meiske;”o, sorry hoor en legde gepikeerd een sticker terug die zij kennelijk op het duurste product had willen plakken, een kortingssticker. Ze wenste mij, geheel tegen de gewoonte in, geen prettige avond meer … en dat vond ik best een gemis. En ik was best wel vrolijk opgestaan die dag…
Wat een sekreet, maar laten we positief denken. Zo’n persoon komt thuis en is moe van het hele dag cool zijn.
Toen ik een paar jaar geleden in Hilversum woonde, struikelde ik over zulke sekreten.
Ach, ze had waarschijnlijk niet de nacht die ze had verwacht met haar man.
Jammer dat ik niet in die broodjes tent had gestaan, ik was er zeker op doorgegaan over het drinken: “Weet u het zeker? We hebben heerlijke drankjes vandaag. Cola, cola light, sap, water, melk of andere dranken om uw humeur op te vrolijken.”
Hopelijk kom ik haar tegen.
Je zou natuurlijk ook de tactiek van WIm Sonneveld’s “de man aan het loket” kunnen volgen en al bij voorbaat flink gaan zeiken tegen de cassixc3xa8re in kwestie.
Dus oeverloze, niet te ondebreken verhalen houden als ze vraagt wat je het duurste product vindt.
Mag je in de middagdienst al wat minder opgewekt zijn? En zijn daar nog vacatures? Nog iets te drinken erbij?
vrolijk mogen ze dan zijn, een cursus “klant herinneren” zou marketingtechnisch ook niet verkeerd zijn. die oudere blonde kiosk dame tussen perron 4 en 5, heeft me 4 jaar lang drie keer per week gevraagd of ik óók een aansteker nodig had.
ik herhaal: 4 jaar lang drie keer per week.
ik herhaal: 4 jaar lang drie keer per week.
ik herhaal: 4 jaar lang drie keer per week.
ik ging dus graag bij de AH siggies halen.
@Richard: overdreven vriendelijkheid als vorm van sadisme… ik ga oefenen. Wél een erg fitte reactie trouwens, voor 7.50 uur op de maandagochtend!
@Gerrie: (sip of stralend) welkom terug!!!
@Ontlurkte prutsmuts: en dan nu pas stoppen met roken?!?
wijsneus!
Volgens mij heb ik de wannabe Victoria afgelopen zondagavond met haar wannabe Tom Jones (want manlief leek in de verste verte niet op David B.) gespot bij een optreden van Solomon Burke in het Patronaat… Kon alleen niet zien of ze een broodje in haar hand had…