De Coninck

‘Ik heb het ooit, in Mechelen, meegemaakt dat twee jonge dichters elkaar zaten te overtroeven met wereldleed. Ze schreven beiden nogal veel over de dood (gek eigenlijk dat vooral jonge dichters dat doen, terwijl ik nog maar pas Langs overwoekerde paden van de toen 80-jarige Knut Hamsun gelezen heb, die het alleen over de kleine dingen des levens heeft) en de ene hield, weliswaar na een tiental pilsjes, staande dat hij wél over de dood mocht schrijven, maar de andere niet, want die ‘had nog niks meegemaakt’. Het was een heus concours in verdriet, en misschien is dát wel wat mensen van poëzie verwachten.

Het zou wel eens symptomatisch kunnen zijn voor een heel cultureel klimaat. De term ‘klimaat’ roept hier automatisch slecht weer op, en zo is het ook in de poëzie. Ik kan me andere culturen voorstellen, waarin gerenommeerde dichters het een eer vinden dat ze het Oxford Book of Light Verse mogen samenstellen, bijvoorbeeld; waar lichtvoetigheid het enige middel is om zwaarmoedigheid mee aan te pakken. Misschien zijn dat zelfs pessimistischer culturen dan de Nederlandse, misschien gaan zij ervan uit dat alles uitzichtloos is, en dat we dat maar zo luchthartig mogelijk moeten opvatten. Een sporttak als atletiek weet daar alles van. Daarin is hoogspringen een klassiek nummer, het loskomen van de zwaartekracht, het zo hoog mogelijk uitstijgen boven een zompige werkelijkheid. Maar het zwaar neerkomen, het diep vallen, is nooit een Olympische discipline geweest.’

Uit ‘Herman de Coninck, het Proza 1‘, p.34.

Ik citeer dit omdat ik de spoken van Bomans nog een beetje door mijn hoofd waarden, toen ik deze passage tegenkwam in het essay ‘Humor in de Poëzie’. Maar vooral om jullie even te laten weten hoeveel genoegen ik aan die tweedelige cassette van De Coninck beleef. Er staat zoveel moois in! De Coninck is de beste pleitbezorger voor de Nederlandse poëzie die ik ken (op de huisdichteres na dan).

Iedereen die nog aarzelt of hij morgen naar de Haarlemse Dichtlijn gaat, zou er even in moeten lezen.