Mijn lichaam en ik, we hebben het nog steeds goed samen. Het krijgt zijn natje en zijn droogje, er is gezorgd voor een zachte matras. Andersom zit het mij zelden in de weg en doet het zonder zeuren en tegenstribbelen wat het moet doen. Hurken, bukken, af en toe een vrolijk huppeltje of een sprintje naar de bushalte, de zaterdagse boodschappen dragen.
Vroeger kreeg het meer te verduren: minder nachtrust, soms een fikse kater en veel harde atletiektrainingen. Daar voelden we ons toen allebei prima bij. Maar als je al zo lang bij elkaar bent, hoeven de vonken er niet iedere dag vanaf te spatten.
***
Gisteren zag ik een beroepslichaam. Het gaf een warming up bij een workshop urban dance op mijn school. “Blijf in je energie!” “Flex nu de rechtervoet!”
Terwijl het lichaam roerloos op de grond lag, wentelwiekte één beroepsbeen er soepel vlak boven, het zoefde linksom, rechtsom, schakelde met verbluffende snelheid en gratie. Kraakbeen en pezen leken niet te bestaan.
Na afloop vroeg ik aan dat meisje hoe je zo lenig werd en vooral, hoe je het bleef. Oei, helemaal de verkeerde vragen! Ze wilde juist nog veel beter worden. Je moest jezelf pijn blijven doen, zei ze, anders werd je gemakzuchtig en ‘dan ga je te snel in je comfort zone zitten’.
Je comfort zone. Ik knikte begrijpend.
.
.