Recensent gerecenseerd

‘Ja, hoor, daar komen de geschoren oksels in beeld.’

Doet Grote Broer het HD op de eigen website de Olifant Cultuurprijs af met een uiterst summier berichtje, in de papieren krant pakt Cees van Hoore uit met… ja, waarmee eigenlijk?

Die oksels uit de eerste zin zijn nog maar het begin. Het zijn de oksels van Leoni Jansen en die zouden volgens Van Hoore in beeld zijn gekomen, indien Leoni gewonnen had. Maar ze won niet en Floris Mulder van het Dolhuys, die wel won, hield zijn oksels (al dan niet geschoren) voor zichzelf. Floris bleef ‘cool’.

Van Hoore vindt in het vervolg welhaast een nieuw genre uit: een mengeling van schoolkrantverslag, monologue intérieur en schriftelijk protest tegen de secundaire arbeidsvoorwaarden in de journalistiek. Wat moet de argeloze HD-lezer, die gewoon wil weten of het een leuke avond was in de Philharmonie, met een passage als deze:

‘Een optreden om dorst van te krijgen en je met klokkende adamsappel te laven, geeft niet met wat, bruidstranen, een fles gemene wijn van Heijn of een staartje rum. Na eerst natuurlijk de gebruikelijke nieuwe haring naar binnen te hebben gelebberd. Maar helaas, deze topjournalist (hij bedoelt zichzelf, red. RaDa) liep al vijf minuten na de prijsuitreiking door de Jansstraat om dit stukje eruit te mitrailleren. Als na het bal de gasten joelend zijn heengegaan, rijden wij in de nacht naar huis. Volgend jaar moet er een andere wind gaan waaien, maar dit terzijde.’

Wat bezielt iemand om een gala-avond ter gelegenheid van de uitreiking van de Cultuurprijs van zijn eigen krant zo onevenwichtig te recenseren, tenzij hij zigzaggend door de Jansstraat op de redactie teruggekeerd, getroffen wordt door een paniekaanval omdat hij zijn notitieblokje kwijt is?

Misschien dat Floris Mulder het begrijpt.

.