Een mooie dag – om in je nest te blijven, dacht ik vanochtend toen ik de regen over de ramen zag huilen. Zo’n zompige dag zonder vonkje, zonder twinkeling. Wij waren het eens: we wilden niemand zien en nergens heen. De uren werden futloos doorgetobt tot we onszelf tegen half vijf dwongen naar buiten te gaan voor een beetje frisse lucht.
De vogels bakten er evenmin veel van: duiven zaten duf voor zich uit te staren, bij de eenden kon er geen snatertje af. Een fuut lag stationair bij het kroos. “Die is ook al niet vooruit te branden”, sikkeneurde ik tegen de huisdichteres. “O nee, kijk, hij heeft een jonkie op zijn rug!”
De aanblik van die eigenwijze, jonge passagier deed enige veerkracht in onze pas terugkeren en toen even later de zon ging schijnen, namen we spontaan de trein naar Zandvoort.
Zandvoort op zijn best: rustig, blauwe lucht en 21°. Biertje, een bord eten, espresso en toen was het er nog steeds veel te aangenaam om naar huis te gaan en dus bleven we plakken bij dat vrijwel lege strandpaviljoen en genieten van ‘These Boots Are Made For Walking’, ‘As Tears Go By’, ‘Angie’ en allemaal andere muziek die aan een warm strand het best tot zijn recht komt.
En omdat we boek noch krant bij ons hadden(dat krijg je van die spontaniteit), vroegen we ons van alles af, zoals hoe vaak we al die greatest hits nou al niet hadden gehoord, de afgelopen dertig à veertig jaar, eerst in hun glorietijd (drie maanden lang dagelijks vier keer dankzij Rob Out en Lex Harding) en daarna bij Arbeidsvitaminen en Top Honderds en op ouwelullenfeestjes…
‘California Dreaming’ (tussenstand) achthonderd keer? Wie biedt er meer?
.
Ik bied minder: slechts één keer muziek gehoord van Dj Shantel & Bucovina Club (lijkt op en met nummers van Bregovic)
en dat smaakt live met mooi weer naar veel meer. Om drie uur vandaag begon dit optreden en de hele dag kon zongenietend Haarlem zich te buiten gaan aan muziek, bier, zon, lekker eten en overige gezelligheid. Er waren alleen geen wipkippen voor de kinders.
Naar Zandvoort kun je altijd maar het Haarlemmer Hout Festival moet jaarlijks op je agenda staan. Kwestie van onthaasten zou ik zeggen. Zie: http://www.houtfestival.nl/
ik zit toevallig net de beach boys te draaien, even onverslijtbaar als de vier jaargetijden. er zijn er ook die je te weinig hoort, zoals ‘mama he’s makin eyes on me’ van lena zavaroni of ‘lookin’out on number one’ van bto
Muziek uit de zestiger jaren is gelukkig nog te beluisteren, maar voor oudjes zoals ik is er niks meer uit m’n vroege jeugd in de ether. Lys Assia (Oh, mein Papa!), hoe lang geleden heb ik haar voor het laatst gehoord? Wie kent nog Bing Crosby, Jo Stafford, Tino Rossi, Bert Kaemfert (April in Portugal!)? Voor m’n moeder is het nog veel erger. Muziek uit haar tienerjaren (Zarah Leander u.a.) is in veel gevallen zelfs niet eens meer op CD verkrijgbaar. In Frankrijk heb je een landelijk radiostation, Radio Bleu, dat zich exclusief richt op 60+. In Nederland is het wachten op het moment dat George Michael en Blondie de oudste gouwe ouwen zullen zijn.
Ja horus, wat je allemaal niet hoort tegenwoordig! Ik bedoel dan kan je wel effe doorgaan. Louis Prima, Fats Domino, Het Grebbeveld en Spring maar achterop van Jezus Christiani, Patachou, Piaf, Greco, Brassens, Messiaen en ga zo maar door….
Nog nooit eerder het H.H.Festival gelaten voor wat het is maar, na Scheveningen, ook een biertje gedronken en hapje gegeten in Zandvoort (je wilt er normaal niet dood gevonden worden en het contrast met Scheveningen is vreselijk maar ik was mild gestemd). Omdat er bij Mango’s Beachbar 2 muziekdozen, tegen elkaar in, aanstonden (Buena Vista Social Club achtig)verhuist naar de Nautic Club: heerlijke muziek van de branding, akoestich, zeg maar. Vol bewondering hebben we naar één van mijn mooiste (enigzins beinvoed door mijn gezelschap)ondergaande zonnen ooit gekeken en gingen voldaan huiswaards, zonder redacteur en de huisdichteres gestoord te hebben met hun ovepeinzingen.