Prent

Het fietslicht stond op rood maar de wijde omgeving lag er zo verlaten bij en het regende, dus…

Tien meter verderop sprongen twee agenten kwiek achter een boom vandaan.

“U weet wat u fout heeft gedaan?” vroeg de jongste.

“Verboden wapenbezit, heling , vrouwenhandel, witwaspraktijken, genocide…?” antwoordde ik niet; voor sarcasme was het te vroeg. Wie weet lieten ze het bij een waarschuwing.

Ik knikte bedeesd, maar kennelijk voelde hij de behoefte de werkwijze van het politiecorps Amsterdam-Amstelland te rechtvaardigen.

“Er is op deze kruising vorige week een dodelijk ongeluk gebeurd, vandaar dat wij hier nu staan.”

“Waarom moeten er altijd eerst doden vallen voordat de overheid ingrijpt!” barstte ik niet los, in afwachting van wat komen ging.

Ik moest me identificeren en hij begon proces verbaal op te maken, waarbij hij zijn pen onbeholpen vasthield. Verder deed hij alles precies zoals hij het op de politiecursus had geleerd – vriendelijk en gedecideerd. Bij een medicus zou je ervoor tekenen. Die andere agent liep ondertussen weg voor het volgende heterdaadje, een vrouw onder een enorme poncho. Na een tijdje was alles ingevuld.

“Heeft u nog een verklaring voor uw overtreding? U hoeft niet te antwoorden.”

“Dat van mijn moeilijke jeugd, bedoelt u?”

Hij glimlachte professioneel en ik kon doorrijden, €50 armer.

Die laatste vraag stellen ze standaard. Laatst ook bij een meisje in de metro dat haar voeten op de bank had à €30.

“Mag ik ten slotte vragen waarom je dat deed?” vroeg de controleur. “Je hoeft niet te antwoorden.”

“Ik was gewoon erg moe”, zei het kind gelaten.

Moe. Het werd genoteerd. In blokletters. Om dienst te doen in de GROTE POLITIEDATABASE.

.