Is de poète maudit een bedreigde soort?
Donderdag hing ik hier haastig een affiche op voor De Kleine Revolutie in het Patronaat.
De line-up der dichters: Bas Belleman *, Lucas Hirsch** en Thomas Möhlmann.
Mannen tussen de 30 en 35; alledrie aardig (en dat bedoel ik positief), alledrie bescheiden (en dat bedoel ik etc) en goed gesoigneerd. Geen zichtbare rafelrandjes, geen scherpe kantjes. Je kon je moeiteloos voorstellen hoe ze op zaterdag hun Saab een lekker sopje gaven of in goed overleg met hun vrouw de gunstigste aansprakelijkheidsverzekering uitkozen in de Consumentengids.
Versta me goed, ze brachten wél wat mee! Talent en intelligentie, aanzienlijke verdiensten voor de poëzie, goed ontvangen bundels (de namen zijn beklikbaar, voor wie het niet op mijn gezag aanneemt). Bij de voordrachten (de gedichten gesandwicht tussen prima muziekoptredens***) was er volmaakte aandacht; ze hadden het publiek in hun greep en het had voor mij best nog langer mogen duren.
Zeur ik dan ergens over? Nee, ik hoop van niet, alleen… Het is meer, als je bent opgegroeid met een schuimbekkend enfant terrible als John McEnroe, blijft het wennen om Roger Federer een vijfsetter te zien winnen zonder dat zijn haar door de war raakt.
* Een stadgenoot, stadgenoten!
** Idem, idem!
*** Met name de voortreffelijke Leine
Er valt misschien troost te putten uit het beeld dat ze hun wagens nog zelf wassen. Bij veel dode dichters (Martinus Nijhoff, Willem Elsschot, Adriaan Roland Holst, Vasalis etc.) lijkt dat eerder een klusje voor hun chauffeur.
dit zijn nu moderne mensen. best bereid zich ergens voor in te zetten, bereid die relatie te onderhouden, er voor te gaan deznoodz, het in het uiterste geval als een uitdaging te willen zien, is van hen niet teveel gevraagd; logisch, dat doe je voor elkaar. accountant of dichter, wat maakt het uit, ‘t moet allebei gebeuren en ik heb als dichter helmaal niet het gevoel dat ik iets doe dat de accountant niet ook zou kunnen. best mooi eigenlijk…