Zéro Points

In de reeks geniale businessplannen waar iedere andere sukkel dan ik minstens multimiljonair mee zou worden (zie de Nationale Bonbonbon) vanavond de DVD ‘Zéro Points’.

Het begon allemaal donderdagavond in café El en Ben. El en Ben is heet in Haarlem en dat komt weer door de gelijknamige musical, die nog heter is.

We hadden het goed daar – we dronken wat, aten de gratis Nibbits van het huis, speelden met de weesleesbrillen die er in een sigarenkistje liggen, iemand deed Pierre Janssen herrijzen en je mocht er ook meedeinen met de muziek.

We hoorden Teach In, Lenny Kuhr, Mouth & Macneall en pling! er viel een muntje: Eurovisie Songfestival. Pling! Pling!! Saskia & Serge, Teddy Scholten… Liefhebbers van hardcore nostalgie gingen er eens lekker voor zitten. En ineens waren we het kwijt, een paar nummers achtereen. Wie? Wie???? Geen bleke aning (excusez mijn germanisme).

Ruth Jacott? Het was een zwakke poging.

Mijn theorie was dat ze een andere CD hadden opgezet: Zéro Points, de ergste songfestivalfiasco’s uit binnen- en buitenland op één vierdubbel-CD. Een stoet van internationale loezers, met de vergeetbaarste melodieën van de afgelopen vijftig jaar.

Waarop Gerrie (nooit te beroerd om mee te denken) een verfijning voorstelde; daar moet je dan een DVD van maken. Met de gretige interviews vooraf, de spanning op de gezichten van de artiesten tijdens de juryuitslagen, de desillusie in close-up, de dweil- en brancardploegen, de thuiskomst op het vliegveld onder hoongelach van een paar kruiers en de grimmige nadagen in asiel ‘De Nulpunters’ voor oud-festivaldeelnemers.

Dus wie er wat in ziet…

En wie ziet hier wat in? Knappe determinator die weet wat op deze herfstfoto staat. Die gele blaadjes moeten nog wel lukken, maar verder?