Waar werd oprechter…

Hoe vaak ben je zomaar getuige van tederheid? Liefde?

Ik zie die man vaker als ik mijn demente vader bezoek in het verpleegtehuis. Hij is er gewoon heel vaak. Hij komt voor zijn vrouw, en vanmiddag zaten ze aan een tafeltje dichtbij.

Ze smoezen samen (hij meer tekst dan zij) en hij houdt haar hand vast. Hij schikt haar vest, reikt haar kopje aan, verschuift haar stoel zodat ze beter zit. Je ziet aan alles hoe graag hij iets voor haar wil doen.

Als ze het waardeert, blijkt dat nergens uit, maar uit elk gebaar van die man spreekt zijn onvoorwaardelijke toewijding. Als hij soms wanhoopt, is het hem niet aan te zien.

Hij maakt aanstalten weg te gaan. Fluistert iets geruststellends, herhaalt het tot ze bleekjes knikt en dan pas staat hij op. Als hij zijn chique, zwarte jas aan heeft, glimlacht hij naar mij, streelt zijn vrouw over haar hand en zet de vier passen tot de deur. Hij draait zich om en zwaait, een beetje karikaturaal. Als hij zeker weet dat ze de situatie doorziet, verdwijnt hij.

Kort daarna verschijnt een zuster: “Uw man vroeg of ik even wou kijken of het goed met u ging…”

Buiten op de parkeerplaats houdt hij stil en voordat hij de auto instapt, zwaait hij nog even met zijn wandelstok. Ik weet dat hij weet dat ze het niet ziet.

.