Antidippine

Verbeeld ik het me, of zitten we collectief in een dippie? Bij de klegaatjes veel gesnif en gekuch, in de trein wordt ‘s ochtends verbetener gezwegen dan anders en ook hieronder bij de reacties, ging het er wel eens grappiger en grolliger aan toe dan de afgelopen tijd. Geen verwijt, kan ook aan mij liggen, maar ik leg het toch maar even bij jullie neer.

Moet kunnen als je al zo lang samen bent, toch?

Weten jullie van wie ik twee leuke boeken kreeg?

Van Gerrie Hondius! Het ene illustreerde ze zelf. Gerrie is natuurlijk uitstekend in staat zelf reclame voor ‘Het geheim van Opa Toetoet’ te maken en doet dat hier. Ik weet niet wat het is met die tekeningen van haar, maar soms… neem nou deze goedlachse dokter, die Ko in de scanner stopt (‘lijkt wel een paddentunnel’) om te onderzoeken of hij MS heeft.

Zo’n tekeningetje zit vol antidippine.

En wie desondanks nog steeds niet vooruit te branden is, moet (dat was dat andere boek) Lof der Luiheid lezen, van Tom Hodgkinson. Ideale bedside literature, het compendium dat de PAVOHOVAHA al heel lang wilde uitbrengen. Twee citaten voor iedereen die iets onder de leden heeft:

‘Wat is er gebeurd met de artsen van rond de vorige eeuwwende die voor kleine kwaaltjes lange perioden van inactiviteit aan de zuidkust plachten voor te schrijven?’(p.85)

‘Lijden is een onderdeel van het bestaan; hoe iemand met het lijden omgaat is van belang. Dan kan ziekte net zo goed een genot worden als een beproeving. Allereerst moeten we ons schuldgevoel wat betreft ziek zijn kwijt proberen te raken, vervolgens moeten we zoveel vrij nemen als nodig is. We moeten de ziekte verwelkomen, haar vertroetelen, er vrienden mee worden, vragen of ze wil blijven en treurig zijn als ze vertrekt.’(p.91)