‘s Ochtends loop ik in Buitenveldert langs een inleverpunt voor Japanse kleuters. Tien ukkies stappen daar dagelijks op een schoolbus en bij het wegrijden zwaaien ze mechanisch naar hun moeders.
‘s Middags, rond de tijd dat ik terug naar station RAI wandel, worden ze weer uitgeladen. Onder hen twee meisjes van vier à vijf jaar. Hun moeder haalt ze af en fietst dan langzaam over het fietspad naar de flat waar ze wonen. Een recht stuk van een kilometer, en die hummels hollen naast haar over het lange, brede trottoir.
De moeder kijkt nors. Heb ik rijstwijn in huis? Staat het zeewier wel lang genoeg in de week, zo’n blik. En naast die norse moeder draven die kleintjes.
Dat ze haar bijhouden is al een prestatie (eentje op kaplaarsjes!) maar daarnaast variëren ze op alle denkbare manieren: speelse tussensprintjes, huppeltjes en trippeltjes, hinkelen, hakkebillen, dans- en schaatspasjes, knieheffen, bokkesprongen (af en toe een juichkreetje), om hun as draaien, pogoën – het hele traject is een vrolijk experiment met waar lenige beentjes allemaal toe in staat zijn.
Als hun moeder haar fiets op slot zet, wachten ze kalm.
‘Bedankt!’ zou ik dan willen zeggen.
.
Mooi , beter dan Bril.
Hakkebillen… heb je die zelf bedacht? Zo ja dan gaat de grote prijs van de Taalunie naar jou wat mij betreft.
Heerlijk, dit soort opservaties! Zo staan er langs het Spaarne iedere morgen ouders met hun, ik denk, ADHD-kind te wachten op het busje. Terwijl het kind onrustig huppelt/peutert/trekt/duwt/rent/springt kijkt moeder (of soms vader) minzaam in de verte, wetend dat, na nog een minuutje, de rust weer zal weerkeren.
Heb ik laatst ook geprobeerd, ik norskijkend op de fiets en dan mijn kinderen laten meerennen. Halverwege was ik ze kwijt. Ik vond ze terug in de kroeg, al hakkebillend aan een biertje…..
@Aad: -[$}&)= zelfontworpen smiley voor dankbaar blosje uit valse bescheidenheid!
@Bies: helaas, het bestond al. Wij moesten vroeger bij atletiektraining ‘hakkebillen’ bij de ‘loopscholing’. Ja, loopscholing!
Europaboulevard forever