‘Van elke tweehonderd mensen zijn er ongeveer drie extreem ontevreden over hun uiterlijk, terwijl ze er volgens anderen heel normaal uitzien’, lees ik in de wetenschapsbijlage van de NRC (8-9 december). Deze stoornis heet body dysmorphic disorder.
‘Teveel oog voor detail maakt ontevreden over het uiterlijk’, luidt de kop, want patiënten fixeren zich op kleine onvolmaaktheden en hebben geen oog voor de grote lijnen.
Aanvankelijk werd BDD toegeschreven aan een foutief zelfbeeld, maar onderzoek van Jamie Feusner lijkt er nu op te wijzen dat iemand met deze aandoening ook bij gezichten van anderen meer dan gemiddeld gespitst is op het detail, zelfs bij wazige foto’s.
De wannabe wetenschappers van de RaDa-wetenschapsredactie popelen. Vragen dringen zich op. Bestaat de omgekeerde stoornis ook? En maakt te weinig oog voor detail dan tevreden / gelukkig?
En city dysmorphic disorder, is dat al ontdekt? En het omgekeerde, waar ik Haarlemmers weleens van verdenk, dat ze uit gewoonte roepen dat hun stad zo mooi is, terwijl als je nou eens echt kijkt in Smedestraat of Kleine Houtstraat… Oei! Misschien ga ik nu te ver…
.
Als ik al ergens aan lijd is het aan ‘gezeik’. Natuurlijk is Haarlem mooi, maar met veel te veel lelijke plekken. Maar waar ik erg van schrok was toen we zondag door de Jordaan liepen op weg naar Het Perron…krijgen architecten eigenlijk wel een gedegen opleiding? Hoort nieuwbouw niet te passen in het geheel van de wijk? Vragen, vragen en onbegrip! Maar mocht je ontevreden zijn over je uiterlijk: http://www.permanentemakeupshop.nl, voel je je een stuk beter!
Die inverse aandoening bestaat en heet de Body Dysmorphic Blessing. Gaat vaak vergezeld van een Volledig Gebrek aan Zelfkritisch en Reflecterend Vermogen en OIMEP (Onbegrensde Ingenomenheid Met Eigen Persoontje). Neem MIJ nou, niet alleen mooi, maar ook altijd geestig, goedgehumeurd, gul, gewiekst en garismatisch.