Er was eens een man die een column moest schrijven over de Haarlemse actualiteit.
Al een maand van tevoren was hij extra alert. Maar er kwam helemaal geen actualiteit.
Een week vóór de deadline verstreek, begon de man die de column moest schrijven te twijfelen. Zo veel vraag ik toch niet, mopperde hij. Ik hoef niet per se een vulkaanuitbarsting, of een revolutie. Maar gewoon, íets… Iets actueels.
Toen hij nog maar twee dagen had, ging de man die de column moest schrijven de straat op. Had hij misschien iets gemist?
“Kunt xc3xba mij iets vertellen over de Haarlemse actualiteit?” vroeg hij aan een voorbijganger. “Haarlemse actualiteit? Hé, eikelmuis, ga iemand anders in de maling nemen!”
De man die de column moest schrijven vroeg het toen aan een politicus. “Burgemeester Schmitz is afgetreden, had je dat al meegekregen?” vroeg de politicus.
“Molen de Adriaan is afgefikt, kan je daar niks mee?” zeiden ze behulpzaam op de redactie van de plaatselijke krant. “En anders moet je het eens bij het Haarlems Weekblad vragen, die zijn ook erg goed.”
De man die de column moest schrijven was de wanhoop nabij. Hij belde een ghostwriter. “Ik zit met mijn handen in het haar. Kan jij een column leveren over de Haarlemse actualiteit?”
“De Haarlemse actualiteit? Absoluut, geen enkel probleem!” zei de ghostwriter zonder aarzeling. “Maar één ding zeg ik er wel bij: je moet hem wel minstens zes jaar van tevoren bestellen.”
.