Collectieve schuld

“In een beschaafd land zou het vandaag bijltjesdag zijn!” riep een schreeuwlelijk in de lerarenkamer naar aanleiding van het rapport van de Commissie Dijsselbloem.

Jullie raden het al, die schreeuwlelijk was ik zelf.

Alles, alles, alles ging mis bij de onderwijsvernieuwing, daar komt het op neer, en wie isverantwoordelijk?

‘Iedereen, zegt de commissie. Hier was sprake van een collectief falen.’

“Er is sprake van een collectieve schuld”, verklaart Dijsselbloem in een interview met de NRC (13 feb.).

Collectieve schuld? Met ‘collectieve schuld’ moet iets leuks te doen zijn in de themasong van mijn project ‘Onderwijsvernieuwing, The Musical‘, waarbij alle figuranten en hoofdrolspelers gelijktijdig naar elkaar wijzen. Want staat collectieve schuld in de belevingswereld van de beschuldigden niet gelijk aan collectieve onschuld?

Ter verluchtiging een plaatje (geschoten aan de Schotersingel) dat het begrip ‘collectieve schuld’ illustreert.

Overigens zijner sterke aanwijzingen dat de vernietigende conclusies van Dijsselbloem &co rechtstreeks zijn overgenomen uit een oud opiniestuk (uit het jaar 2 voor BON) vande onderwijsredacteur van het RaDa.