Joy-walsen

Er zal wel iets gekneld hebben bij mijn boordje, of de aktetas woog te zwaar…Ineens wilde ik urgent de hoofdrol in een feelgood movie. Nee, laat die snorrende camera’s en opgefokte regisseur eigenlijk  maar zitten. Ik wil een voelgoedleven.

Het aangemeerde bootje in de Nieuwe Gracht had ik nog met moeite ongekaapt gelaten (joysailing gaat altijd maar goed tot de eerste sluis), maar honderd meter verderop kwam de aanvechting sterker terug.

Daar stond hij. Mijn kans. Stevig en niet voor een kleintje vervaard. Dienstbaar. Startklaar en onbeheerd.

Zou ik? Even morrelen, gekerm van de versnellingsbak… Dan gehoorzaamt hij! Na een verfrommelde Smart en drie omgekegelde lantaarnpalen op de Verspronckweg -begint mijn grote avontuur, mijn onstuitbare opmars. Om stoplichten lach ik, slagbomen en versperringen versplinter ik, over wetten en praktische bezwaren wals ik heen! Als de Zwitserse Alpen opdoemen is het vroeg genoeg om te pinnen en ansichtkaarten te sturen en als we de oevers van de Zwarte Zee hebben bereikt, zien we wel verder…

“Zullen we?” vraag ik aan de huisdichteres.

Ze wil nog wel eerst even haar tandenborstel ophalen, zegt ze, maar dan verschijnt er (je zal het altijd zien!) een man in een Bove-hesje uit de bouwkeet. Hij slentert op mijn wals af en opent onverschillig het portier.

.