Hannes, Hannes

Twee keer kwam ik hem tegen op Koninginnedag. De tweede keer was bij de brede maatschappelijke discussie over wie bij Bevrijdingspop voor 150.000 neuzen de frituurlucht en de shoarmastank mag verzorgen. Vroeger deed de oude Haarlemse hap dat en die is nu uitgekotst door de organisatie, die zegt groter te moeten denken: één grote cateraar en weg met die lokale kanenbraaiers en koekenbakkers.

Op het internetforum van Grote Broer werd derhalve gehakketakt over de oorsprong van Bevrijdingspop. De oerversie, zeg maar. Net toen ik vreesde dat iemand zou beweren dat hij in mei 1937 ook al bij Bevrijdingspop was geweest, sprak ene ‘Draekendooder’ het verlossende woord. Met onmiskenbare autoriteit:

‘Nee, nee Stan Katee, mug, etc. Bevrijdingspop is veel eerder begonnen, nl. in 1968 bij mij in de straat, waar ik ieder jaar op 5 mei op mijn mondharmonica voor mijn huis een leuk repertoire ten gehore bracht. Het eerste jaar kwamen de buren van hiernaast én de overburen kijken, maar dat werd het jaar daarna al flink meer, toen ook de bovenburen en de achterburen kwamen kijken. In 1970 heb ik vervolgens uit mijn voortuintje het gras weggehaald en hier van stoeptegels een terras gemaakt, waardoor dat jaar mijn neef op zijn orgeltje mij ging begeleiden. Vanaf toen was er sprake van een echt festival: mijn neef solo in het voorprogramma en wij samen als hoofdact. Wij waren een bekendheid in de straat onder de naam ‘De HerrieCans’. In de loop van de jaren 70 werd ons muziekfestival opgepikt door (God hebbe zijn ziel) Jack Ambrosius, de mede-initiator van onder meer de Haarlemse Wortelpluknacht, via wie ons evenement werd overgenomen en onder de aandacht gebracht van enkele brugklassers. En zo is via enkele schoolfeesten ons festival bekend geworden en waren het in de jaren 80 de Jonge Socialisten die met mijn idee aan de haal zijn gegaan. Ik was met mijn mondharmonica inmiddels niet meer welkom, maar dat kwam vanwege mijn inmiddels opgedane handicap aan mijn mond die scheef was gaan staan na een herseninfart. Ook mijn neef heeft helaas in 1979 zijn orgeltje moeten verkopen wegens een kleine schuld bij de belasting en treedt sindsdien niet meer op. En zo is het gekomen!

Draekendooder? Een paar uurtjes voordat ik deze reactie las, stond ik (voor het eerst van mijn leven) nog met die scheve mond te babbelen in zijn atelier aan de Korte Houtstraat, ook het atelier van Christine Peursum (zie Vleselijk vitaal).

Wat een lieve man, dacht ik toen, terwijl hij ons langs zijn eigen werk leidde – geen kapsones, helemaal zichzelf. En het ontroerde me een beetje dat je sommige mensen in zo’n stad al meer dan dertig jaar om de zoveel tijd voorbij ziet schuiven – als Electric Hannes, of Hannes Kuiper , met rechte mond en scheve mond, als dichter, schilder of in welke hoedanigheid dan ook. Still going strong!

Ik maakte deze foto van een object op wieltjes en kom er later nog op terug. En als iemand me kan uitleggen wat wortelpluknacht was, houd ik me aanbevolen.