Station Spaarnwoude, zondagmiddag. Drie gestalten springen van het lege perron en sprintstruikelen over het grind, over de rails naar het perron aan de overkant. Hebben ze die trein niet gezien? Ik schrik me het leplazarus – vijftig meter speling is weinig bij een aanstormende locomotief en de machinist toetert nog lang nadat hij ze is gepasseerd.
Twee jongens en een meisje (ongeschept,ongeprakt, ondood) klimmen met kreten van angst en opwinding het perron op aan mijn kant.
Een stunt dus, een spelletje… Misschien doen ze dit vaker. Als toetje klauteren ze ophet dak van een wachthokje en stoeien daar lusteloos.
Veertien, vijftien jaar. Achterlijke gladiolen.
Die zijn nu negenentwintig, dertig jaar. Rijp voor de Nijmeegse vierdaagse: Via Gladiola.