Het is meer dan een grucht. Schijnt het. Heb ik van horen zeggen. Beweren boze tongen, dubbele tongen,steeds meer tongen. Het grucht lijkt daarmee hard op weg waarheid te worden.
Het Haarlems Dagblad gaat na 350 jaar de kunstredactie opdoeken.
Geen aparte Cultuurpagina meer, gemaakt door van die aanstellerige aestheten die eigenlijk vinden dat ze meer bij de NRC thuishoren (als opstapje naar The New York Review of Books) en die diep neerkijken op de stoere boys and girls van de stadsredactie, die weliswaar onder plastic poncho’s van een door de bejaarde bewoner zelf geblust binnenbrandje aan ‘t Krom in één moeite doorfietsen naar een doorde brandweer te redden kat in een iep in de Voorzorgstraat – van dat werk – maar van wie je niet moet verwachten dat ze een citaatje van Celan snedig beantwoorden met een bon mot van Céline.
Je moet aan die kunstkoppen vooral niet vragen of hun kunststukken eigenlijk wel worden gelezen. Door gewone lezers. Dan trekken ze een gezicht of je informeert naar hun stoelgang. Dan moeten ze ineens hoognodig naar een vernissage in een net ontdekte galerie ergens aan de Glipperdreef.
Weg met die kapsoneslijers! Kwestie van de poppetjes op de juiste plaats zetten, redeneren ze kennelijk bij HDC Media, dan kuvveren we die hele regiokunst voortaan met de vaste ploeg. De generalisten, na het EK eventueel versterkt door de sportredactie. Geef ons één goede reden waarom Hein Flach ‘Indische Duinen’ niet zou kunnen recenseren. Stuur ombudsmuts Janette Luichies naar de Vleeshal voor OngeldigeSeks en je krijgt een nieuwe, onverwachte invalshoek!
Dat laatste is zeker. Dat is zeker geen grucht.
.
Maar toch stonden zaterdag onze eigen drie tenoren prominent op de voorpagina van het HD, verplicht geleend van grote broer Telegraaf. Dus hoezo geen cultuurpagina! Voeg daar nog eens 9 pagina’s regiosport aan toe op maandag en de gemiddelde burger weet dat hier absoluut geen donker wolkje aan het zwerk valt te bespeuren.
Waar het om kunst en cultuur gaat, doet HD haar stinkende best om, zoals Nietzsche dat ooit zei, het bestaan van de wereld uitsluitend als esthetisch fenomeen te rechtvaardigen.
Haarlem?: Een gemarginaliseerde provinciehoofdstad, een appendix die na de eerste treinverbinding (1839) tot mijn grote tevredenheid zelfs te lui is geweest om tot een flinke buikvliesontsteking te geraken en die daarom volledig in de versukkeling is geraakt. Een dorpje dat zelfs niet meer in het NS “rondje-randstad” is opgenomen, in tegenstelling tot die stad waar de victorie begint. Haarlem verdient natuurlijk een kunstredactie; een ondergrondse wel te verstaan!
Het is misschien een ietwat gewaagde bewering voor iemand die zeer ver verwijderd is van de zenit van de Nederlandse Olympus (321 meter), maar ik durf het toch aan: Met een bon mot van Celan reageren op een citaatje van Céline is heel misschien nog wel te doen, maar omgekeerd lijkt me zelfs voor topliterati te hoog gegrepen.
Wel een goed moment om de zaak op te doeken; tijdens het topjaar Haarlem Cultuur 2008.
Een bon mot van Celan? Dat lijkt me bijna onmogelijk van deze inktzwarte dichter van de Todesfuge. Juist van Céline daarentegen met zijn bijtende sarcasme kun je dat volgens mij eerder verwachten.
ehh…Google; zenit = oude motorfiets! Literati = Bonsaiboompje? Mon mot = kwinkslag! Todesfuge = dood instrument. Tja, voor iemand uit HaalemNoord onbegonnen werk. (Spookboek weg, Bieslog weg, RaarlemsDagklad te hoog gegrepen (google: elitair); Cees weg. Nog een gezellige dag jongens!
Cees?!?!? Toch niet Cees van Hoore, hoop ik?
Voor freelance-medewerkers van Haarlems Dagblad gold dat je voor een bijdrage voor de kunstpagina meer betaald kreeg dan voor een bijdrage voor de stadspagina’s, zo heb ik ervaren. Dit omdat men ervan uitging dat je in het laatste geval over specifieke kennis beschikte, hetgeen moest worden gehonoreerd. In die zin voel ik mee met de freelancers van de kunstredactie (ook voor hen is het HD overigens geen vetpot). Aan de andere kant heb ik ook weleens meegemaakt dat ik van het kastje (de stadsredactie) naar de muur (de kunstredactie) werd gestuurd (en vice versa), wanneer ik het HD namens een culturele instelling probeerde te interesseren voor een bericht op cultuurhistorisch gebied. Samensmelting van de kunst- en stadsredactie kan dit voorkomen.
Het zijn moeilijke tijden voor een regionale krant, met concurrentie van de landelijke dagbladen, de huis-aan-huisbladen en internet. Mijn tips voor Haarlems Dagblad:
– een handzamer formaat (zoals Trouw)
– altijd een lokaal bericht op de 1 (= de voorpagina)
– Marius Jaspers aantrekken als columnist
@ Maruis: Nee hoor Marius, wees gerust. Gewoon Cees!
@ Maarten Brock: Kijk…dat zijn teksten; daar hebben wij wat aan. Marius als colomnist! Ik had het zelf kunnen bedenken.