Nootjes

Met nootjes ben ik erg primitief. Een bakje pinda’s tik ik gedachteloos weg en bij pistachepellen ken ik geen enkele remming.

Met muzieknootjes lijd ik aan eenzelfde soort gulzigheid. Als ik een CD koop is dat meestal impulsief, om oneigenlijke redenen. Mijn laatste pop-aanschaf is Konk van The Kooks. Niet van tevoren beluisterd, maar in de VPRO-gids schreef iemand dat de liedjes van die Engelse knapen voor menig fijnproever een ‘secret pleasure’ waren.

‘A secret pleasure’! Dat wil ik dan ook en dan koop ik die CD. Ik luister er niet kritisch naar maar draai ‘m heel, heel vaak, bombardeer mezelf dagenlang met de nootjes, tot ze me ineens tegenstaan. Dat kan nog best lang duren. Die Kooks (genoemd naar het Bowienummer) houden het al weken vol, ik vind ze steeds beter.

Tamelijk ontluisterend eigenlijk, als je dat zo over je eigen muziekbeleving schrijft, en met klassieke muziek ben ik geen haar beter. Als ik jullie zo dadelijk dus een gouden muziektip geef, weten jullie waar jullie aan toe zijn: het is geen kenner die bij de eerste noten van Rossini’s Petite Messe Solennelle op het puntje van zijn stoel zat, mond open van gelukzaligheid.

Een misbegeleid door (wuh?) twee piano’s en een harmonium! Ik heb ‘m inmiddels denk ik al twintig keer gehoord en vind hem nog even wonderlijk en intrigerend.

Ze verkopen de CD nu bij KlassikaZ, van Kyrie t/m Agnus Dei voor minder dan een tientje (RIAS Kammerchor, Harmonia Mundi). Van de week lagen er nog een stuk of acht. Voor wie nog een oneigenlijk motief zoekt: de componist noemde het werk ‘le dernier péché de ma vieillesse’ – de laatste zonde van mijn oudedag.

P.S. Iemand met de oren op de juiste plaats en veel kennis van zaken (een oud-stadgenoot, stadgenoten!) zond me dit linkje  naar de Turkse Mars with a difference. Over nootjes gesproken!