Het was vorige week dregdag in de Schotersingel. Die kapokmatras ligt er niet langer te rotten, de gebruikelijke fietsen werden op het droge gehaald en ook dit verdronken paard.
Niet meer te redden.
Wie wil, mag nog even blijven hangen in de RaDa-stilteruimte om zich over te geven aan zijn eigen hobbelherinneringen en peinzerijen naar keuze.
Demijne was lang niet zo mooi, maar levendiger in mijn herinnering dan deze.
Ach ja… daar trek je wel even een laatje open. Ik wilde vroeger ook een hobbelpaard. Ik had het droompaard gezien in de etalage van de speelgoedwinkel in het dorp waar ik opgroeide. Glimmende rode leidsels had het en een rood leren zadeltje. Elke dag liep ik er langs en drukte mijn, toen nog kleine, neusje tegen de etalageruit. Maar wij waren arm.. mijn vader werkte van ‘sochtends zes tot ‘savonds zes in de mijnen om de hongerige monden van mij en mijn 17 broertjes en zusjes en mijn inwonende oma te voeden. Er was geen geld voor speelgoed, laat staan voor mijn droompaardje. sAvonds dacht ik aan het paardje en huilde mijzelf in slaap, dicht tegen de warme lijfjes van mijn 17 broertjes en zusjes aangedrukt want we sliepen met zijn allen in één ledikant. Maar mijn vader zag mijn verdriet. De weken voor mijn vierde verjaardag was papa elke avond na zijn werk bezig in het schuurtje achter het huis. Dat was verboden terrein voor mij. Op de ochtend van mijn verjaardag werd ik wakker nadat ik weer van het paardje had gedroomd. Ik ging als laatste in de tobbe met koud water waar mijn 17 broertjes en zusjes hun vuile lijfjes al in hadden gedompeld. Toen ik als laatste beneden kwam stond de hele familie in een kring om de eettafel. Ze zongen van hiephiephoera en toen stapten zij opzij. Daar stond hij. Een oude blikken vuilnisemmer op zijn kant, met het onderstel van de schommelstoel van onze inwonende oma eronder. Op de vuilnisemmer had mijn vader van een oud tapijtje een zadeltje gesneden en de leidsels waren door mijn moeder gevlochten van repen oude lakens. De manen en de staart waren van raffia. Ik had nog nooit zo’n mooi paardje gezien…..
Tjesus, 17 broertjes? Had je vader misschien een hobbelpaardje in het geheime schuurtje waarmee je broertjes kon maken?
@Carel : Nou ehm…. literaire vrijheid ? Mijn vader werkte ook niet in de mijnen overigens. En we hadden geld zat. En mijn moeder kan helemaal niet vlechten. Maar dat was een stom verhaal geworden.
@Ziggy: Nu is het een schitterend verhaal geworden! (En ik lach toch altijd al zo hard om je)
@Marius : Ja, goed is dat…