Hoe vaak verblijf je zo lang tussen zo veel hoofden? Honderdveertig mannenhoofden, die op volle toeren werken? En kan overexposure schadelijk zijn?
Sommige van mijn beste clubgenoten zijn schakers. Ik ben dus wel wat gewend, maar op een gegeven moment werd het me teveel. Toen ik als schrijver van de rondebulletins voor de derde opeenvolgende dag tussen de tafels in de toernooizaal liep, begon ik vreemde uitstulpingen te zien aan al die oververhitte schedels, op plekken waar zich gevaarlijke opeenhopingen van varianten en openingstheorie bevonden.
Ik stelde me een collectieve MRI-scan voor, waarbij in al die 140breinen precies hetzelfde hersengebiedje, de kwab van Caissa, signaalrood opgloeide. Daarvandaan liep bij iedereen slechts één actieve zenuwbaan, naar de duim en de tweevingers waarmee de stukken worden verzet en de zetten genoteerd.
Het onderhoofdse van deze vreemde gecompartimentaliseerde wezens hing er maar zo’n beetje bij, in verwrongen, tegennatuurlijke houdingen. Onder de 140 hersenpannen zaten kippenborsten,om aandacht schreeuwende pensen, al dan niet tijdelijk op non-actief gezette geslachtsdelen, geatrofieerde kuiten. Ongewenst. Overbodig. Rudimentair. Op een enkele stuiptrekking na, of een stationair bewegende voet, kreeg het lichaam hier geen kans zich te manifesteren.
De meeste hoofden hielden hun ogen op het bord gevestigd. Eén zeer talentvolle jongen leek zich geheel losgezongen te hebben van het aardse en het materiële. Hij stond schaak, in een lastige stelling. De koning in direct levensgevaar! En de jongen tuurde naar het plafond. Staarde afwezig naar buiten. Liet zijn blik over 140 hoofden dwalen. Na een minuut zochten zijn ogen ineens het bord en deed hij resoluut een zet. Alsof je iemand met losse handen ziet steppen…
Toen ik na de laatste ronde weer buiten kwam merkte ik dat mijn benen overdreven grote passen maakten. De longen snoven de lucht langs de Zijlweg nodeloos diep op en ik had een onverklaarbare, dierlijke honger naar vlees, desnoods rauw… Het was of mijn lijf iets te bewijzen had: vergis je niet,vriend. Ik ben er ook nog!
En zo kon het gebeuren dat ik even daarna Miss Hongkong 1978 ontmoette. Maar daarover de volgende keer.
Alle 140 een IQ van 140 natuurlijk en allemaal, net als van Hattum, 140 pond zwaar.
“Daar over de volgende keer”, ik haat dat!Maar hang aan je pen…morgen?
Ha, dat schaken is idd een belachelijke bezigheid, vooral met een zonnetje buiten en de onvermijdelijke transpiratie-odeur binnen.
Jouw verslaglegging was weer niet te versmaden.
Overigens zijn de geslachtsdelen slechts voor de meest plezierige functie buiten gebruik. En nu je schrijft. Vermoedelijk denken de mannelijke schakers niet elke 3 minuten aan sex (tijdens de partij that is). Halen het gemiddelde dus danig naar beneden. De sterke spelers denken wellicht helemaal niet aan iets anders dan varianten en offers. Mijn gedachten dwalen nog wel eens af…
@Cees: Iedereen haat dat! Maar stukjes van meer dan 400 woorden worden amper gelezen. Vandaar.
@Paul: Je hebt gelijk! En tot zo op de club!
@Arend: Ter gerustelling: Jan Hein Donnerachtige 140 kilo’s waren er ook.
Sorry, Marius ik verkoos vandaag het zonnetje en een strandtent in Zandvoort boven de Soos.