Ga naar de inhoud

Mevrouw Van Dam

“Maar je was toch lesbisch?” roept Johan.
“Een kunstenaar moet zich ontwikkelen”, zeg ik.
“Ga je in een jurk?” vraagt Annemie gretig.
“Met een sleep”, zeg ik. En door alle uitroepen van hoon en ongeloof heen: “Wat hebben jullie tegen trouwen? Hoeveel van jullie zijn er getrouwd?”
Daar gaat het ze niet om. Zij zijn gewóón. Ik ben schrijfster. Ik ben juist altijd zo anders. Zo onconventioneel! Als ik niet-begrijpend kijk, beginnen ze behulpzaam te wijzen. Die schoenen! Die tas! Zoals ik doé!
“Maar dat is helemaal niet mijn bedoeling”, zeg ik. “En daarom ga ik trouwen. Ik word mevrouw van Dam. Dan kan ik de slager bellen en zeggen: Ik wil een mooi lendenstuk. Leg het maar klaar op naam van mevrouw Van Dam.”

Het bovenstaande tafereeltje zou zich hebben afgespeeld op de Volksuniversiteit Haarlem bij de cursus Verhalen schrijven, waar van alles aan de orde komt, zoals in dit geval het wezen van de ‘echte’ kunstenaar. Het lijkt me een prima cursus, afgaand op de reeks amusante schetsjes die docente Nicolien van Dam (née Mizee) erover publiceerde in NRC. Gisteren helaas het laatste deel; met een beetje geluk worden ze gebundeld.

Meer dan 500 cursussen biedt de Volksuni aan – dat is niet gering! Dat zijn jaarlijks (gokje) 5000 ijverigen, die zich in die lokalen aan de Leidsevaart ontwikkelen, scholen, bekwamen, ontplooien. Oude kennis wordt afgestoft en nieuwe paden worden betreden in een loffelijk streven naar self-improvement.

Voor wie zoveel negentiende eeuws geduld niet opbrengt en gelijk wenst door te stoten tot de essentie, vond ik voor €10 onder Schrijven en Literatuur een eenmalige sessie van twee uur onder leiding van P. F. Thomese, over (zitten jullie stevig?) DE ZIN VAN HET BESTAAN.

Niet goed, geld terug?

3 reacties op “Mevrouw Van Dam”

  1. Besmeur ik een guitig vluigje dédain of is zo’n opmerking linke soep op glad ijs?

  2. @Carel: Nee, hoogstens verbazing over het reusachtige aanbod en de bijbehorende reusachtige vraag. Ik zou me zelf nooit inschrijven, maar dat is omdat ik beroepshalve vier dagen per week in klaslokalen verkeer. Maar zoals ik al door liet schemeren, het zijn niet de minsten die daar les geven. Japin komt langs, Wiener kickt / traint af, enz.

  3. Vergeet Serpil Gxc3xb6kmen niet. Dankzij haar kon ik deze zomer in Istanbul de weg vragen in het Turks, en verstond ik meestal het antwoord.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *