Retour afzender

De man had zijn arm tot aan de oksel door de gleuf van de papierbak gestoken.**

“Blieft u van mij soms een oude krant?” vroeg ik met de snaaksheid die mij op levensbasis minstens een dozijn taaie vijandschappen heeft opgeleverd.
“Nee, ik kijk of er nog wat tussen zit. Oude ansichtkaarten en zo. De mensen weten niet wat ze allemaal weggooien!”

Handel.

Hij vertelde dat hij ruim in zijn tijd zat en dat ze op internetveilingen grif voor die kaarten betalen. Meestal keren ze terug naar het land van de afzender; de bieders zijn op zoek naar legpuzzelstukjes van het verleden. De waardevolste werden tachtig jaar geleden vervaardigd door een reizende fotograaf in een oplage van ten hoogste tien en daarna de wereld in gestuurd. Vooral rijke Russen zijn gretige afnemers: met een beetje mazzel vinden ze een afbeelding van hun overgrootvader die bij een pre-bolsjewistisch houtvuur een inmiddels uitgestorven tokkelinstrument bespeelt.

Delcampe, daar moest ik maar eens kijken. De hoogste bedragen gaan inderdaad naar de kaarten waar mensen op staan, zoals (voor de Bavofielen) deze van het weeshuis en dezevan de feestelijk optocht bij het 25-jarig bestaan van de ANWB.

Het is een grappig idee: al die vergeelde kaarten die ondanks hindernissen en gevaren (papierversnipperaars, de gleuven van papierbakken, de gevraagde prijzen) hun weg terug weten te vinden naar het land van herkomst, als palingen naar de Sargassozee.

** Nee, het was een andere man.