Een meisje van een jaar of dertien spreekt mij aan terwijl ik wacht bij een voetgangerslicht bij de Spanjaardslaan. Ze heeft zich in het zweet gefietst.
"Heeft u even een mobieltje voor me, meneer? Ik ben verdwaald."
"Ja… uh… Nee, het zit in mijn andere tas, denk ik."
"Kutzooi!"
"Zei je nou ‘kutzooi’?"
"Ja."
"Dan verstond ik het goed. Waar moet je heen?"
"Naar de Engelandlaan. Maar het staat hier ook op."
Ze ontvouwt een schrijfblokblaadje met een uitvoerige routebeschrijving.
"Ik kan het je ook gewoon zeggen. Het is niet zo ingewikkeld. Je moet daar rechtsaf en dan…"
"Ik ben niet dóm!"
Het stoplicht springt op groen. Ik steek over en als ik nog even omkijk zie ik haar koppig naar het blaadje turen.
.
Kutwijf!
TMF meisje!
Gaat dat op school ook zo, als je ze wat wilt uitleggen ;-)?
@Carel : Kutwijf ? Ze is dertien, schat Marius. Dan word je gestuurd door onredelijke hormonen en kan je behoorlijk de weg kwijtraken getuige dit verhaal. Dat is voor niemand leuk en dat maakt haar niet leuk maar om haar nu al een kutwijf te noemen…ze heeft nog een leven voor zich om die titel te verdienen.
Ongelofelijk, ik kwam hetzelfde meisje licht snikkend op de Jeroen Boschlaan tegen. Door haar tranen heen vroeg ze mij de weg naar de Engelandlaan, na mijn antwoordt;
“Blijft rechtdoor rijden deze weg, de Jeroen Boschlaan, gaat over in de Heemsteedse Dreef. Volg deze weg voor 435 m. Verlaat dan de Heemsteedse Dreef en sla links af de César Francklaan in. Volg deze weg voor 1.00 km.
Je verlaat nu Heemstede. Je blijft rechtdoor rijden. Deze weg, de César Francklaan, gaat nu over in de Europaweg. Volg deze weg voor 433 m. Dan rijdt je Haarlem binnen blijf op deze weg, de Europaweg, en ga verder voor 145 m. Verlaat nu de Europaweg en sla links af de Engelandlaan in volg deze weg voor 369 m. Je bent nu op je plaats van bestemming.”
Keerde de blos op haar wangen terug, en terwijl ze haar tranen droogde sprak ze de toen door mij onbegrepen woorden “meneer waren alle grote mensen maar zo als u”
Stom mokkel blijft het wel!
“Dank u, dank u…” sprak ze ten overvloede. “Hoe kan ik u bedanken, meneer Tom?”
Noem me maar bij mijn voornaam”, zei ik geroerd. “Zeg maar Tom.”
Komkom tomtom; ze had zeker ook van die kekke rijglaarsjes aan onder heur jurken en zo’n Charles Dickens-achtig bie-temeier kapje op heur hoofd en een traantje in heur linker ooghoek?
O, die met dat traantje en die rijglaarsjes, is het die ?…Ja, dát is gewoon een kutwijf natuurlijk.