De geur van geroosterd vlees had zich al bij Studio in mijn neusgaten gehaakt en mij onweerstaanbaar meegesleurd naar het kraampje op de Grote Markt.
“Een Turkse pizza, graag.”
“Alles erop, meneer?”
“Alles erop en eraan!”
Ik watertandde en likkebaardde, de drie meisjes werkten hard en kwebbelden tussen de bedrijven door. Ineens verstond ik een woord tussen hun radde Turks: ‘ramadan’.
Dat was waar ook… En dit was ramadan speciaal! Zij stonden daar de hele zaterdag in de lucht van smeltende kaas! fruitende uitjes!! knoflooksaus!!! döner kebab!!!! warm brood vers uit de oven!!!!!
‘Leid ons niet in bekoring’, baden wij vroeger. Dit was andere koek – zelf vasten en tegelijkertijd de ongelovigen voederen. Ramadan, ramadanner, ramadanst!
“Heb je echt nog niks gegeten?” vroeg ik weinig discreet, terwijl het meisje mijn pizza belegde en besausde. Ze schudde van nee, zonder commentaar.
Mevrouw van der Molen, mag ik voorstellen deze drie als eregasten uit te nodigen voor de iftar-maaltijdvan de gemeente Haarlem in de Gravenzaal op 17 september?
.
Mag mijn Dekamarktmevrouw er dan ook bij?(zie blog:http://fjooltje.web-log.nl/ )Ze zag er wederom moe uit.Met een gezin met kinderen moet dit buitengewoon zwaar zijn.
Hé, Suzanne, jij ook al loglust! Leuk!
Marius’ oproep aan van der Molen is ontroerend, maar ook erg wit inlevend gedacht, naïef: zielige moslima in het westen, zeg maar. Zwart denkt dootrgaans vrij nuchter: dit is mijn werk, dat is wat zij willen. Wat mij aanbelangt is mijn zaak. Ik sta hier voor mijn brood, en ik neem het kwijl voor lief. Dat is nog eens vasten, voor je brood.
De oproep van een klant om erkenning van deze opoffering zal de dames achter de kassa waarschijnlijk lamsworst wezen. Kijk, en dat is dan weer standvastig en onafhankelijk.
Het geeft wel de enorme en miserabele kloof aan tussen auto- en allochtoon: compleet onafhankelijke én gescheiden werelden. Het raakvlak tussenbeide is zeer dun en gebaseerd op gelduitwisseling.