Donderdag beging ik een goede daad. Ik bracht de vuilniszak naar de container (dit is de daad nog niet, dat was gewoon corvee in opdracht van het huismanagement) en toen ik terugkwam zag ik een kromgetrokken buurvrouwtje van tachtig met haar rollator over de stoep schuifelen. Op de rollator vervoerde ze, voetje voor voetje, een vuilniszak. Op die manier was het eind van de straat voor haar even ver als de top van Alpe d’Huez voor mij, dus…
“Zal ik ‘m even voor u naar de container dragen?”
Eerst keek ze of er bankbiljetten in die vuilniszak zaten, maar toen ik de vraag herhaalde, zag ze de voordelen van mijn spontane aanbod in en knikte gretig. Toen ik alweer terugkwam, had zij de tien meter naar haar voordeur afgelegd.
En toen overkwam mij iets onverwachts. Ik voelde mijn borst gloeien van voldoening. Van intense tevredenheid. Met mijzelf, vanwege mijn goede daad.
Belachelijk, zullen jullie denken, waar hébben we het over? Ik ben het daar meteen mee eens: dat gevoel was buiten alle proporties. Beschamend. Absurd. Ik liep daar te stralen als een kwezelachtige brave Hendrik uit een moralistisch, negentiende-eeuws zondagschoolboekje.
Maar dat zeg ik nu – mijn geluksgevoel toen was echt. Ik weet er nog steeds niet goed raad mee. Is hulpvaardigheid mijn roeping? Als jullie me straks regelmatig zien rondhangen bij voetgangersoversteekplaatsen, vestibules en informatieborden, nietsvermoedende passanten mijn diensten opdringend, heb ik mijn conclusie getrokken.
.
Marius, je bent een sentimentele dondersteen. Niks om je voor te schamen! Zwel op tot een donderpad in je zelfgenoegzaamheid. Doet iedereen.
In de forensentrein Sloterdijk-Haarlem zag ik eens een tip-top yupperig meisje van 20 plaats maken voor een oude hulpzoekende mevrouw. Toen mevrouw er bij Haarlem-Ikea uitging zei ze tegen een pronte yupperige jongen: zo, ik heb vandaag mijn goede daad weer gedaan. Het klonk alsof ze het op haar maatschappelijk betrokken CV ging bijschrijven als een groot pluspunt.
Zwelg en stik in je goedheid. Dat is niet slecht. Nou ja: back to normal, ergens tussen zwelgen en stikken.
Bewegen is het beste medicijn tegen botontkalking. Je mag je dus afvragen of het wel zo’n goede daad was. 🙂
Is prima om te doen en ook een prima gevoel…als we allemaal af en toe zoiets doen zal de wereld er een beetje mooier uitzien.gewoon opletten wie er hulp nodig heeft en doen.niet bij nadenken.
Toch bestaat er volgens Darwin’s ‘survival of the fitttest’-principe helemaal geen altruïsme. Er moet een vorm van eigenbelang ergens zitten dat in ieder geval voor de soort voordeel oplevert. Het zal bij Marius misschien iets zijn dat ie bang is om later zelf ook bij het klein chemisch afval te worden gezet t.z.t. Maar ik zal eens in het naaimandje kijken waar het ook alweer zit.
Eerst schoppen en dan Sorry zeggen.Tja….
Bravo Marius ! Niets is er mis met een kwezelachtige brave Hendrik uit een moralistisch, negentiende-eeuws zondagschoolboekje…. helemaal niets.
@O’geer: Maar of zuiver altruïsme nou bestaat of niet, zelfingenomenheid bij vermeend altruïsme moet voor ‘de soort’ toch een voordelige eigenschap zijn, lijkt me?
@marius: je moet ethicus worden, beroepsmoralist, daar zitten ze om te springen in haarlem. zeven reacties, toe maar. dat haal je niet met stedenschoon. predik deugden, dat schijnt weer hipper en cooler te zijn dan normen en waarden. n & w zijn namelijk een beetje restrictief, defensief, beetje ddr, meer balkenende stuff. deugden daarentegen gooien de samenleving en het debat open. oude vrouwen helpen, altijd goed. wel even de vuilniszak scannen op bankbiljetten….