De radicalisering van het MeDa... De medicalisering van het RaDa is niet te stuiten.
We namen vanochtend om 6.59 uur lijn 2 naar Kennemer Gasthuis Locatie Noord. Verdoven hoeft bij mij niet op dat tijdstip, galgenhumorde ik toen ik hoorde dat ik de eerste was in het operatieschema. Ze zouden een vergroeiing van een pees onder mijn voet weghalen, en in één moeite door ook het vlekje zonder stukje .
“Wilt u er een ‘roesje’ bij?” vroeg de verpleegster. Dat leek me wel wat, een roesje. Wat een schattig woord, veel beter dan ruggenprik. Die laatste was niet optioneel.
“Gaat u maar op handen en voeten zitten, ” zei de anesthesist terwijl hij achter mij ging staan, “en maak een hoge rug, als een kwade kat.” Het begin van mijn kwade kat-imitatie was best indrukwekkend, al zeg ik het zelf, de rest heb ik niet bewust meegemaakt. Toen ik weer bijkwam waren ze al aan het hechten.
Terug op de ‘Dagopname’ merkte ik dat ik onder de navel geheel verlamd was. Dat was me van tevoren verteld, ik wist dat het zo hoorde, maar toch… Je schrikt als de signalen die je naar je onderlijf stuurt niets maar dan ook niets teweegbrengen. Vruchteloos bleef ik van alles proberen. Knieschijf spannen… tenen buigen… Mijn benen hadden de vitaliteit en souplesse van twee rollen linoleum.
En juist als het uitgevallen is, word je je bewust van de subtiliteit van het bewegingstelsel. Vanuit het ziekenhuisraam keek ik uit op het Onze Gezellenterrein, waar ik ooit in het mooie zwart-witte tenue een verdienstelijk potje… In gedachte schoot ik de bal met effect de kruising in, ik punterde, gaf een wreeftrap en een stiftje en bij al die denkbeeldige acties ‘voelde’ ik precies waar welke spieren geactiveerd hadden moeten worden. Alleen waren die spieren er niet meer.
Een uur nadat ik het had opgegeven, zag ik mijn voeten ineens bewegen. Autonoom oefenden ze, ik kon me geen opdracht herinneren. Geleidelijk groeide mijn repertoire, ik voelde her en der tintelingen en toen zich na verloop van tijd een vinnige pijn opdrong, was ik echt gerustgesteld.
.
Hopelijk voel je je al een beetje beter.Laat Sylvia maar fijn voor je zorgen..
Wat een mooi stukje en dat na zo’n enerverende dag! Of lag het al klaar…? Sterkte, beterschap en goede pijnstillers gewenst!
Marius, het allerbeste van ons, herstel rustig en goed. Wel herkenbaar want ik mocht één keer ook een ruggeprik. Naar huis mocht ik pas als de waterleiding weer werkte. Dus drinken en drinken. Maar hoe ik ook perste (waarmee eigenlijk, geen spier onder de middellijn deed zijn werk naar behoren)het hielp niet. Wel ging ik onderuit en zakte in de WC ineen. Pas toen er met de catheter gedreigd werd werd hij wakker, zo ongeveer ook op dat moment van die vinnege pijn.
‘Where’s the Rest of Me?’ sprak Ronald Reagan in de film ‘King row’ uit 1942 toen hij uit narcose ontwaakte nadat een sadistische chirurg zijn beide benen had afgezet. Vreemd genoeg is die zin me altijd bijgebleven terwijl ik de man voor de rest niet kon luchten of zien, sterkte Marius.
En ik dacht dat ík een rotdag had, het kan altijd erger. Herstel snel ( overigens tegenwoordig ook te horen in Efteling waar een beeld van één van de verpleegstertjes uit het sprookje ‘De reus en de 7 verpleegstertjes ‘ gratis pilletjes uitdeelt tegen misselijkheid …en dan uitgesproken als Herrrstél snel.. maar dit terzijde)
Suzanne heeft gelijk: heb je dit na die jaap in jou geschreven of er voor? Er voor: je bent wellicht wakker geworden of hebt de plaatsing uitbesteed! Er na? Ik kan het nauwelijks geloven. Ok, het was maar een roesje.
En die kinderen straks op school: Jammer dat u weer beter bent; we hadden zo lekker veel vrij! Sta je daar op je trillende poten na een aderlating, en uit plichtsbesef een week te vroeg. Of waren dat mijn particuliere beginnersfouten?
Mijn buitengewoon aantrekkelijke huisartsdame meldde mij onlangs dat ik een peesschedeontsteking had. Ik vroeg haar verbaasd hoe het mogelijk was dat mannen zoiets xc3xbcberhaupt konden krijgen. Zij was trouwens ook verbaasd, meer verbaasd dat ik zoiets vroeg. Ze kon me trouwens niet helpen; het zou vanzelf wel overgaan…
Dank voor de beterschapswensen, iedereen! En (@nn.)ik hoop die beginnersfout niet te maken en heb mij voorgenomen een ‘goede’, verstandige patiënt te zijn. @Cees: herkenbaar!
Per ongeluk was ik anonymus.
Grappig te lezen dat als iemand iets moet ondergaan of iets overkomt, de verhalen ineens loskomen.Het voelt een beetje als in een kijkfile staan…
Ach, nog zo’n uitglijjerige misser mijnerzijds: Suzanne was Harrie! Poeh poeh poeh, nou nou; wat een onnauwkeurigheden allesbeisamt. En over leestekens en spaties gesproken: ik zou zeggen Pees->schedeontsteking@Carel. Dit nieuwe leesteken impliceert een logisch onweerlegbare, en derhalve noodzakelijke (op de manier van QED), oorzaak-gevolgrelatie.
Taal werkt natuurlijk net even anders dan de logica van Frege, Kripke [en zelfs Montague, Groenendijk, Stokhof & van Benthem]. Maar dat vergeet Carel even in zijn Onwijsgerige Opzwelling. Liever Onwijsgerige grappen, trouwens, dan de grappen van Onwijsgeer, met zijn pseudo-Willie-Wor-taalfilosofie, hermeneutiek en zijns-Heideggeriaanse rimram-Kantjes en ander Hegel-macrame.
Artsen noemen zo’n soort Pees->Schedeontsteking natuurlijk gewoon een blaasontsteking, met een zekere oorzaak.
Kwaad v dronken Kees of kwaad ^ dronken?
(p.s. zo’n ‘->’ ding heet volgens Frege ‘materiële implicatie’ en die is aanzienlijk lastiger uit te leggen dan het grapje van je laatste zin ;-).
@Carel. Mag ik het voorlopig houden op Kwaad ^ dronken? Kwaad v Dronken is wel de milde optie natuurlijk, dank.
Waar ik echter nog over nadenk is: dronken -> kwaad of: kwaad -> dronken. En dat dan niet als materiële maar als psychologische implicatie, en dus niet zo erg geldig als waarheidsuitspraak.
Verder is de discussie over peesschedeontstekingen en spatietekens natuurlijk een doorgefourneerde grap van .. jou.
Kortom: ik ben bang dat het is: kwaad -> dronken; een alcoholisch eerlijk antwoord.
Wat een scherpte. Mijn respect, Carel,
diep respect! mag dit wel op RaDa?
Gaat het verder gewoon weer goed met je, Kees?