Ik keek in de spiegel. Ik keek nog eens in de spiegel. Half zeven ‘s ochtends. De liederlijke avond had verrassend weinig sporen nagelaten op mijn gezicht. Integendeel… ik knipoogde guitig naar de frisse jongeman tegenover me. Wat een uitstraling!! In plaats van de verwachte lodderige blik, priemden zijn ogen levenslustig de wereld in en… Was ik dat echt? Ik rook het kruidige aroma van citrus, koriander en… amber. Onmiskenbaar. En ik had nog niet eens gedoucht!
Nou niet verliefd worden op jezelf, jonge god, vermaande ik mezelf. Er wacht je nog een lange dag, vol prikkelende ontmoetingen, en avonturen met hoogst bevredigende afloop!
Buiten glom de stad alsof duizenden poetsvrouwen de hele nacht in touw waren geweest. Ze hadden de gevels in het Kleverpark afgenomen met vochtige doekjes en de trottoirs blonken fotogeniek. Ik snoof de frisse ochtendlucht op.
De buurvrouw kwam me tegemoet, tenminste… als zij het echt was. Ze zwierde over de stoep als was het een catwalk. Haar anders zo sjofele verschijning had plaatsgemaakt voor Elegance, Glamour.
“Marie-Claire, ben jij het?” riep ik ongelovig. Haar tanden sprankelden met een bovennatuurlijke witheid, en haar beruchte pokdaligheid was… was niet meer. We deden spontaan een walsje. Met een speels tikje op mijn billen nam ze afscheid. “Hé, tot vannacht, toch?”
Mijn eerste verovering van de dag. Het was pas 7.35 uur. Zoiets kan alleen in HRLM, bedacht ik.
Bij het station was het een drukte van belang: met honderden tegelijk stapten veelbelovende studenten en creatieve ondernemers uit het hoogwaardig openbaar vervoer. Startende creatieve ondernemers, met Nieuwe Energie op weg naar drukbezochte congressen of naar hun werkplekken. Kom daar in Assen eens om, of Domburg… Terwijl zij monter naar het centrum liepen, knetterden over en weer kleurige vonken: tussen toparchitecten, grafisch ontwerpers, kunstenaars en ICT-talent. Een ‘creatief ondernemersklimaat’, flitste het door me heen!!
Bij de Parklaan stond een HRLM-se wethouder, zijn schedel glossy in het zonlicht. Het was de kleine Haarlemse wethouder met een glossy schedel. Fier als Baron Georges-Eugène Hausmann na de voltooiing van de Boulevard de Sébastopol, liet Maarten Divendal zijn blik over de fonkelnieuwe allee gaan. “Wat glanst hij mooi, hè, die Rode Loper!” Mijn antwoord werd overstemd door een ronkende, optrekkende Connexxion-bus, die even te gast was op het smetteloze asfalt. Ik snoof de uitlaatgassen diep op. Onmiskenbaar: amber, citrus en… koriander.
HRLM, wat ben je groen, zong ik op de wijs van Manke Nelis. Voorbijgangers glimlachten, en demonstreerden en passant dat de orthodontie in HRLM tot grote hoogte was gestegen. Evenals de huid- en haarverzorging. En de plastische chirurgie. Meeëters, kraaienpoten, wratten, bloemkooloren en onderkinnen waren definitief uit het straatbeeld verdwenen. Iedereen blaakte van vitaliteit en gezondheid.
De schok was daarom des te groter toen ik – nota bene op het bordes van het stadhuis – een vale, verfomfaaide man zag zitten. Er leek een grauwsluier over zijn gezicht te liggen. Hij droeg een ambtsketen.
“Bernt… hoe gaat ie…?”
“HRLM is een geweldige stad waar we zo’n beetje alles hebben. Historie, monumenten, musea, cultuur, leuke restaurants en cafés, winkels in overvloed en talrijke festivals en evenementen”, zei hij mat.
“Ja, maar gaat het wel góed met je?”
“HRLM is een geweldige stad waar we zo’n beetje alles hebben. Historie, monumenten, musea, cultuur, leuke…”
“Bernt, hou op met die mantra’s van je!”
De burgemeester staarde me aan; zijn ogen stonden dof.
“Weet je wat het is, Marius, soms voel ik me overbodig. Haarlem is af. Dan verlang ik naar een stad waar ziekte en gebrek heerst, waar de bevolking mort en tussen de vuilnishopen wroet naar vodden en bruikbare plastis zakjes. Echte mensen heb ik het over, hè, en niet die verwaten, verwisselbare creativo’s waar je hier over struikelt.”
Ik keek hem schattend aan.
“Weet je wat het met jou is, Bernt? Je moet niet zoveel in glossy tijdschriften lezen. Dan bekijk je HRL… Dan bekijk je Haarlem heel anders.”
Voorgelezen op de Ampzing Radio 105 Broodkast van 10 december.
Voorgelezen op Broodkast…wat een understatement! Voorgedragen Marius, voorgedragen! Alleen al de voorbereiding…schuivend op je stoel met papier in aanslag, hier en daar nog een onderlijning, een accent, schichtig om je heen loerend…”is het vol maar ook stil genoeg, kom ik, wat zeg ik, mijn tekst hier wel uit de verf?” Wat een act! Dan de voordracht…de eerste zinnen, altijd lastig, maar dan het oogsten: men wordt stil en stiller! Na de voordracht even chillen (geen idee hoe je dat schrijft) en de complimenten in ontvangst nemen. Wat een leuke avondje Broodkast, ik had het weer ernstig naar mijn zin, alleen jammer van de muziek in de tweede helft; ver onder de maat.
Ik wilde nog een kleine verhandeling doen over hoe ik vroeger moest studeren met een ontstemde viool.Dat betekent dat als je viool vals is dat je alsnog zuiver kunt spelen.Je ontwijkt losse snaren en schuift je linkerhand in allerlei bochten teneinde toch de noor op zijn kop te raken.Dit is een van de Russisch onorthodoxe manieren van studeren waar ik zelf erg veel aan had/heb.Deze dame was duidelijk ongeschoold op welke manier dan ook.En daarom ook overbodig.Zonder haar was het best wel te pruimen geweest.
lees:noor=noot
@Suzanne; De dame op gitaar speelde slap en haar composities waren voor mij nietszeggend. Wij (van de Waag) waren er snel klaar mee. Ik moest iets eerder weg, misschien dat het later nog wat werd…
Ik vind dit een prachtig stuk en die burgemeester mag van mij naar Best komen, waar zojuist een antiek heerschap als waarnemer is gedropped. Maar ja, van Haarlem naar Best? Och, waarom eigenlijk niet?
@Guido : het lijkt mij een teruggang : van de overtreffende trap naar de vergrotende trap….maar ik ken Best slecht…ik kan Best slecht… o nee, toch ik ken…
@Suzanne: zoals Cees míj kennelijk heeft beloerd (en zijn observatie kloppen helemaal), had ik terwijl die violiste vioolde alleen maar oog voor jou. Ik vroeg me af wat er allemaal door je ziel sneed – leuk dat we het nu weten.
En de Russisch onorthodoxe methode ga ik onthouden. Op vele gebieden van het leven toepasbaar!
@Guido: dank voor de compli’s! Maar we zetten onze beurstemeester vorlopig nog niet op de transferlijst, hoor.
Dat klopt.Als je de methode goed bestudeert,zul je er achter komen dat het erg leerzaam is, je in een ongewenste bocht te wringen, teneinde toch dat te willen laten horen, wat je van plan was.Wat overigens wel van belang is, is dat je je einddoel vaststelt.Dan is de weg van A naar B veeeel interessanter.Dat heet:niet links maar rechtsom gaan om je oogkleppen te laten verdwijnen.(wat natuurlijk niet altijd helemaal mogelijk is…)