Meestal houd ik me niet zo bezig met de andere mensen; ‘de mensen in het land’, zoals Wiegel ze noemde. Ik laat ze liefst in hun eigen sop gaarkoken; ze klooien wat aan, houden zich onledig, gaan hun eigen gang en maken er het beste van.
Ik ga ervan uit dat ze mij een rare kwibus zouden vinden als ze mij kenden. Of een rare snijboon, snoeshaan of snuiter, maar hoe dan ook raar. We verdragen elkaar en daar is het mee gezegd. En dan ineens gaapt daar een diepe afgrond. Een afgrond die er al die tijd al was maar die zich plotseling openbaart.
Neem vorige week: het NIPO (dat, anders dan ik, een onbevredigbare, haast pathologische belangstelling heeft voor de mensen in het land) heeft ze gevraagd naar hun eindejaarsbeleving. En hun goede voornemens voor 2009. Want die hebben andere mensen vaak en als ze ze niet hebben maken ze ze wel, voor het NIPO, of anders om niet anders te lijken dan de andere andere mensen.
Kijk, ze hebben het altijd wel over ‘leuke dingen voor de mensen’, maar dat het zó erg was…
Ik stel me voor dat het 2009 is geworden en dat ik tussen andere mensen loop – doodgemoedereerd, zoals meestal. En ineens besef ik dat die anderen net allemaal leuke dingen hebben gedaan, maar bij lange na niet genoeg naar hun zin. Of ze hebben juist geen leuke dingen gedaan en lopen daarover te griepen. En allemaal zijn ze bezig met leuke dingen die nog komen gaan, nee… moeten! Zijn hún leuke dingen eigenlijk wel even leuk als de leuke dingen van de andere andere mensen, vragen ze zich voortdurend af. Ze tellen hun leuke dingen, en maken vergelijkingen met de leukedingenstand in de vergelijkbare periode in 2008.
Wat ook kan: iemand in de trein spreekt me pardoes aan en zegt: “Ga jij nog leuke dingen doen binnenkort?” En na de pijnlijke stilte: “Héb je nog leuke dingen gedaan anders?”
En dan word ik gedwongen een pijnlijke bekentenis af te leggen, in het openbaar, waar andere mensen bij zijn.
.
Kreeg een ‘doorstuurmail’ van Jolanda (die gisteren nog schitterde in ‘Het Wapen van Kennemerland’) met wijsheden van de Dalai Lama: “Bedenk dat NIET krijgen wat je wilt vaak een groot goed is”. Mooi hé! Contradictie: als ik deze mail doorstuur naar ten minste 5 personen worden mijn wensen vervuld. (beproef langs deze weg mijn geluk…)
Sorry, vorige bijdrage van ‘Lia’ is feitelijk van mij; Cees
Als ik me al iets voorneem, dan ga ik daar niet mee wachten tot 1 januari. Meestal doe ik het meteen of stel ik het uit tot een paar dagen na nooit.
Over leuk heb ik ook een andere mening. Leuk gaan doen lijkt me vreselijk. Als iets leuk blijkt te zijn vind ik dat prima.
Een beetje offtopic. Ik begrijp die afvalvoornemers nooit zo. Dwz die moeten voor de Kerst beginnen. Dat is veel effectiever en ze besparen er enorm veel geld mee. Je moet toch wel heel verknipt zijn om je eerst met Kerst t/m Nieuwjaar leuk vol te vreten en dan te beginnen met af te vallen.
‘Leuke dingen’ is net zo’n begrip als ‘lekkers’. Subjectief, maar met een zweem van objectiviteit. Heel irritant. “Mogen we nog wat lekkers”, vroegen de kinderen in de Volvo na het bezoek aan een sterrenrestaurant. “Oké”, zei ma en pakte een pak met 5 Aldi-rondo’s uit haar tas.
met leuke dingen wordt bedoeld,dat je meer dingen doet die dicht bij je eigen hart liggen.en dat is best ingewikkeld als je een aantal variabelen om je heen hebt.maar doordrukken van je idealen(lees:leuke dingen doen)is nodig om inspiratie en energie te verkrijgen.en de reactie van de geliefden om je heen zal minder ernstig zijn dan je van te voren had bedacht,dat is nog het mooiste van alles!
Swiebertje, die deed leuke dingen.
Toen ie nog leefde